معنی گلگون در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

گلگون. [گ ُ] (ص مرکب) سرخ رنگ، چه گل به معنی سرخ و گون رنگ و لون را گویند. (برهان) (غیاث). گلرنگ. (انجمن آرا) (آنندراج):
از آب جوی هر ساعت همی بوی گلاب آید
در او شسته ست پنداری نگار من رخ گلگون.
رودکی.
همیشه همچو کنون شاد باد و گلگون باد
دل تو از طرب و دو کف از نبید چو رنگ.
فرخی (دیوان چ عبدالرسولی ص 215).
ز خونت همه خاک گلگون کنم
روانت به شمشیر بیرون کنم.
فردوسی.
می گلگون کند گلگون رخانم
زداید زنگ اندیشه ز جانم.
(ویس و رامین).
ای خداوند زمان و فخر آل مصطفی
خنجر گلگونت را کی سر سوی خاور کنی.
ناصرخسرو.
گلگون رخت چو شست بهار از وی
بگذشت گل بگشت ز گلگونی.
ناصرخسرو.
تا سنانش ز عدو گلگون شد
گشت معلوم که گل با خار است.
اثیرالدین اخسیکتی.
پیش که یاوه شوند خرد وشاقان چرخ
بر بر گل عارضان ساغر گلگون بیار.
خاقانی.
خیز و به ایام گل باده ٔ گلگون بیار
نوبت دی فوت شد نوبت اکنون بیار.
خاقانی.
در مصاف قضا به خون عدوش
تا بشمشیر بند گلگون بار.
(سندبادنامه).
گرچه با دلق ملمع می گلگون عیب است
مکنم عیب کز او رنگ ریا می شویم.
حافظ.
خوش هوائی است فرح بخش خدایا بفرست
نازنینی که به رویش می گلگون نوشیم.
حافظ.
|| مجازاً هر اسب بهتر را گلگون گویند. (غیاث). اسب گلگون و ورد. (از مهذب الاسماء). رنگی میان کمیت و اشقر (برای اسبان). (از ترجمان القرآن):
بیارید گلگون لهراسبی
نهید از برش زین گشتاسبی.
فردوسی.
یکی ترجمان را ز لشکر بخواند
به گلگون بادآورش برنشاند.
فردوسی.
دگر ره برانگیخت گلگون ز جای
شد آن باره زیرش چو پران همای.
فردوسی.
آمد بعیدگاه چو سرو آن به چهره گل
بر فرق چون براقی گلگون شده سوار.
سوزنی.
صبح است گلگون تاخته شمشیر بیرون آخته
بر شب شبیخون ساخته خونش بعمدا ریخته.
خاقانی.
گلگون ما که آب خور وصل دیده بود
بر آب او صفیر ز کیوان شنیده ایم.
خاقانی.
گاه شبرنگ زلفت آن تازد
گاه گلگون حسنت این راند.
عطار.
گلگون اشک بس که دواند به هر طرف
آن کس که او کشیده ندارد عنان چشم.
سلمان ساوجی.
گر کمیت اسب گلگونم نبودی تندرو
کی شدی روشن به گیتی راز پنهانم چو شمع.
حافظ.
|| رنگی از رنگهای آب معنی قاروره ٔ بیماران. (ذخیره ٔ خوارزمشاهی). || (اِخ) نام اسب شیرین معشوقه ٔ فرهاد بوده است. گویند گلگون و شبدیز دو اسب بودند زاده ٔ مادیان دشت ابگله ودشت دمکله هم بنظر آمده است و آن مادیان را جفت نبود و در آن دشت اسبی بود از سنگ ساخته و هرگاه آن مادیان را ذوقی بهم میرسید خود را به آن اسب سنگی میکشید بقدرت خدای تعالی آن مادیان بار میگرفت. (برهان) (غیاث). اسب خسروپرویز که همتای شبدیز بود. (آنندراج):
بر آخر بست گلگون را چو شبدیز
به مشکو برد شیرین را چو پرویز.
نظامی.
به حکم آنکه گلگون سبک خیز
بدو بخشم ز همزادان شبدیز.
نظامی.
که با شبدیز کس هم تک نباشد
جز این گلگون اگر بدرگ نباشد.
نظامی.

گلگون. [گ ُ] (اِ مرکب) گل فارسی: گل را انواع بسیار است، سرخ و سفید و سرخی که به سفیدی گراید و آن آن است که او را گلگون گویند و در عراق آنرا گل فارسی گویند. (فلاحت نامه).

گلگون. [گ َ] (اِخ) دهی است از دهستان بکش بخش فهلیان و ممسنی شهرستان کازرون، واقع در 36000گزی جنوب خاوری فهلیان، کنارراه شوسه ٔ کازرون به فهلیان. هوای آن گرم و دارای 129 تن سکنه است. آب آن از چشمه و محصول آن غلات و شغل اهالی زراعت است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 7).

گلگون. [گ ُ] (اِخ) دهی است از دهستان بیزکی بخش حومه ٔ ارداک شهرستان مشهد واقع در 24هزارگزی شمال باختری مشهد و 3هزارگزی شمال راه شوسه ٔ عمومی مشهد به قوچان. هوای آن معتدل و دارای 37 تن سکنه است.آب آن از قنات و محصول آن غلات و چغندر است. شغل اهالی زراعت و مالداری و صنایع دستی آنان قالیچه بافی و راه آن مالرو است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 9).

(~.) (ص مر.) سرخ رنگ، به رنگ گل سرخ.

سرخ‌رنگ، به ‌رنگ گل‌ سرخ،

سرخ، گلرنگ، گل‌فام، گلی

سرخرنگ، برنگ گل سرخ