خواص درمانی گیاه ترخون

ترخون یک گیاه علفی پایایاشبه درختچه ای است که از تیر تا مهر گل می دهد. این گیاه در حاشیه رودخانه ها و جوی ها در مناطق مرکزی, جنوبی و شرقی روسیه, سیبری, مغولستان و شمال چین و در آمریکای شمالی از غرب تا کلرادو و تگزاس پراکنش دارد. ترخون عمدتاَ در اروپای غربی در آب و هوای گرم و خشک کشت می شود. البته در حالت وحشی بندرت رشد می کند.بخش های هوایی به جز ساقه های ضخیم تر خاصیت دارویی دارند و در ابتدای گلدهی در خرداد و تیر ماه جمع آوری می شوند. آنها را روی زمین پهن کرده یا بصورت دستجاتی آویزان می کنند تا در حرارت طبیعی خشک شوند یا در اتاق خشک کن بصورت مصنوعی در حرارت 40 درجه سانتی گراد خشک می کنند. داروی آن بوی نامطبوعی دارد و طعم آن تلخ می باشد. حاوی 25/0 تا 8/0 درصد اسانس فرار است. ترخون علاوه براسانس های فرار حاوی مواد تلخ و تانن می باشد. گلیکوزیدهای شبه کومارین نیز مشخص شده است. این گیاه مانند افسنطین تحریک کننده سیستم هضمی است, ترشح معده و زرداب را افزایش میدهد. اثرات دیگر آن اختصاصی نیست. دم کرده آن برای تحریک اشتها و درمان بیماریهای معده و روده و انگل های روده استفاده می شود و مدر است. مصرف آن در دوران حاملگی نباید صورت گیرد. از برگهای تازه و روغن آن در صنایع غذایی برای ساخت سرکه و خردل ترخون, برای چاشنی سوپ و در صنایع کنسروسازی به مقادیرکم در عطر سازی استفاده می شود.دارو از گیاهان زراعی ترخون بدست می آید. بیشتر تقاضا برای ترخون آلمان است که به اشتباه ترخون فرانسه گفته می شود.