معنی آفریننده
لغت نامه دهخدا
آفریننده. [ف َ ن َن ْ دَ / دِ] (اِخ) آنکه آفریند. آنکه خلق کند. نامی از نامهای خدای تعالی. خالق. وجودبخشنده. آفریدگار. باری. فاطر. خلاق. ذاری. (ربنجنی). جهان آفرین. مبدع. موجد. مکوّن. منشی:
چنین گفت کای داور دادِ پاک
توئی آفریننده ٔ باد و خاک.
فردوسی.
به بینندگان آفریننده را
نبینی مرنجان دو بیننده را.
فردوسی.
کز اویست پیروزی و دستگاه
هم او آفریننده ٔ هور و ماه.
فردوسی.
بدین آلت و رای و جان و توان
ستود آفریننده را چون توان ؟
فردوسی.
بداندیش ِ ما را تو کردی تباه
توئی آفریننده ٔ هور و ماه.
فردوسی.
هم او آفریننده ٔ روزگار
به نیکی هم او باشد آموزگار.
فردوسی.
چو بهرام را دید داننده مرد
بر او آفریننده را یاد کرد.
فردوسی.
یقین ْ مرد را دیده بیننده کرد
شد و تکیه بر آفریننده کرد.
سعدی.
آنکه خود را شناخت نتواند
آفریننده را کجا داند؟
امیرخسرو.
فرهنگ عمید
آفریدگار، خلقکننده، خالق،
حل جدول
موجد
فاطر
خلاق
صانع
آفرینشگر، جان آفرین، بادی، سازنده
آفریننده تارزان
باروز
آفریننده ارژنگ
مانی
فرهنگ فارسی هوشیار
آنکه آفریند، کسی که خلق کند
واژه پیشنهادی
فرهنگ معین
(فَ نَ دِ) (ص فا.) آفریدگار.
مترادف و متضاد زبان فارسی
آفرینشگر، جانآفرین، خالق، بادی، سازنده، صانع، مبدع
معادل ابجد
400