معنی اثری از شیخ عباس قمی

سبیل الرشاد

مفاتیح الجنان

منتهی الامال

سبیل الرشاد

شرح الوجیزه

نفس المهموم

شیخ عباس. [ش َ ع َب ْ با] (اِخ) دهی است در سه فرسخی شمال و شرق قلعه ٔ گل به فارس. (از فارسنامه ناصری).

قمی. [ق ُ] (اِخ) محمد (آیت اﷲ حاج میرزا محمد فیض). از علماء و مراجع بزرگ امامیه ٔ عصر اخیر. رجوع به فیض در همین لغت نامه و رجوع به انجم فروزان در تاریخ قم تألیف عباس فیض و رجال قم شود.

قمی. [ق ُ] (ص نسبی) منسوب به قم. اهل قم، از مردم قم.

قمی. [ق َ می ی] (ع ص) خوار و حقیر. ج، قماء [ق ِ / ق ُ]. (منتهی الارب).

قمی. [ق ُ] (اِخ) محمدعلی بن محمد جعفر قمی حائری صفایی. از علمای بزرگ عصر حاضر. مقدمات و سطوح فقه و اصول را در قم و طهران فرا گرفت، سپس به نجف به درس آخوند خراسانی و میرزای شیرازی (میرزا محدتقی) رفت، آنگاه به قم بازگشت و به تدریس و تعلیم پرداخت.
او راست: حاشیه بر کفایه الاصول آخوند خراسانی که به چاپ رسیده است و چند رساله و حاشیه ٔ دیگر. وی به سال 1354 هَ. ق. در قم درگذشت و در مسجد بالاسر به خاک سپرده شد. (انجم فروزان، عباس فیض) (ریحانه الادب).

قمی. [ق ُ] (اِخ) یعقوب بن سعدبن مالک اشعری قمی ابن عم اشعث بن اسحاق بن سعد مکنی به ابوالحسن. از راویان است. وی از عیسی بن جابر روایت کند واو را ابوالربیع زهرایی و جز او روایت دارد. او بسال 74 هَ. ق. در قزوین درگذشت. (از معجم البلدان).

قمی. [ق ُم ْ می /می] (اِخ) محمد طاهر (ملا...) ابن محمد حسین، اصلاً شیرازی است و چون در قم اقامت کرد به قمی مشهور شد. وی از مشاهیر علمای امامیه ٔ دوره ٔ شاه سلیمان صفوی واز مشایخ اجازه ٔ شیخ حر عاملی و ملا محمدباقر مجلسی و فقیه و متکلم و محدث و واعظ و شیخ الاسلام قم بود. نماز جمعه بپا میداشت و با فلسفه و صوفیه دشمن بود. با ملا خلیل قزوینی که نماز جمعه را در غیبت امام حرام میدانست و با ملامحسن فیض که مشرب عرفانی داشت مکاتبات و معارضاتی دارد. از تألیفات اوست: 1- الاربعون حدیثاً و دلیلا فی امامه الائمه الطاهرین. 2- بهجه الدارین در حکمت. 3- تحفه الاخبار در شرح قصیده ٔ رائیه. 4- حجهالاسلام فی شرح تهذیب الاحکام. 5- حکمهالعارفین فی رد شبه المخالفین من المتصوفین و المتفلسفین. 6- الفوائد الدینیه فی الرد علی الحکماء و الصوفیه. 7- موعظه النفس. 8- هدیه ٔ سلیمانی. وی به سال 1098 هَ. ق. در قم در گذشت و در قبرستان معروف به شیخان پشت مرقد زکریابن آدم دفن شد. (روضات الجنات و الذریعه) (ریحانه الادب). و رجوع به انجم فروزان عباس فیض شود.

قمی، حاج شیخ عباس (فوت 1359 هجری) از فُقَها و مُحدِّثین مشهور امامیه و صاحب تألیفات عدیده ایست که از آنجمله مَفاتِیح الجِنان است و سَفِنَهُ البِحار و مُنتَهِیَ الآمال. وی را نباید با «فاضل قمی» یا «میرزای قمی» که ابوالقاسم بن مولی محمد جیلانی (1231- 1151 ه.ق) صاحب «قَوانِینُ الُاصُول یا قَوانینُ المُحکَمَه » میباشد یکی دانست،

قُمِی، ذکری از جناب سید اسمعیل قمی و جناب سید اسدالله قمی در ذیل «قم» بعمل آمده است،

1912