معنی اجاره - جدول یاب

لغت نامه دهخدا

اجاره

اجاره. [اِ رَ] (ع مص) رهانیدن. (منتهی الارب). بفریاد رسیدن. || زینهار دادن. (لغت نامه ٔ مقامات حریری). زنهاردادن. (تاج المصادر) (منتهی الارب). || بجنبانیدن از راه. (تاج المصادر). عدول کنانیدن: اجاره عن الطریق، برگردانید او را از راه. (منتهی الارب). || اجارَ المتاع، در ظرف کرد متاع را. (منتهی الارب). || اجار الرّجل اجاره؛ بدرقه گردید مرد را. (منتهی الارب). || بمزد دادن خانه و جز آن. || کراء. کرایه بمُزد. || منفعت. || مزدوری که کسی را میدهند. مزدوری که بکسی دهند. اجیر داشتن. (مؤید الفضلاء).
- مال الاجاره، مزد. مالی که مستأجر دهدموجر را در ازاء منفعت.
|| (اصطلاح فقه) تملیک منافع. عقدی که منافع را در مقابل عوض تملیک کند چنانکه تملیک منافع را بدون عوض عاریه گویند. عقدی که بموجب آن منافع معینی در مقابل عوض معلومی تملک میشود. اجاره مانند سایر عقود محتاج به ایجاب از طرف موجر وقبول از جانب مستأجر بوده و دو طرف عقد اجاره بایدبالغ و عاقل و رشید باشند. اجاره عقدی است لازم و به انتقال موضوع اجاره بدیگری و فوت موجر و مستأجر باطل نشود مگر آنکه موجر، موقوف علیه باشد. ارکان اجاره عبارتند از: موضوع، عوض، منفعت. موضوع اجاره ممکن است انسان یا حیوان یا شی ٔ بوده و در صورت اخیر انتفاع از آن به ابقای عین باید ممکن باشد. عوض یعنی مالی که مستأجر در مقابل منفعت میدهد باید در عقد اجاره معین شود. موجر بسبب عقد اجاره مالک عوض شده و بر مستأجر است که فوراً تسلیم کند مگر آنکه در عقد اجاره مدتی برای تأدیه ٔ آن مقرر شده باشد. شخصی که برای انجام عملی اجیر میشود در اثر عقد اجاره، مالک اجرت محسوب شده، ولی حق مطالبه ٔ آنرا تا وقتی که عمل را انجام نکرده است، فاقد است. منفعت یعنی استفاده ای که مستأجر از موضوع اجاره می کند باید در عقد اجاره معین شود در صورتی که در خارج استفاده ای که از موضوع اجاره میشود معلوم باشد، تعیین آن در عقد اجاره ضرورتی ندارد. تعیین منفعت ممکن است بوسیله ٔ تعیین عمل مدت و مسافت بعمل آید. منفعتی که از موضوع اجاره استیفاء میشود، باید مشروع باشد، از این لحاظ اجاره ٔ منزل برای تأسیس قمارخانه باطل است. مؤلف کشاف اصطلاحات الفنون آرد: اجاره، بحرکه الهمزه و بالجیم کما فی القاموس. و هی بیعالمنافع کما فی الهدایه فانّها و ان کانت فی الاصل مصدر اجر زیدٌ یأجرُ بالضم، ای صار اجیراً الاّ انّها فی الاغلب تستعمل بمعنی الایجار. اذ المصادر قد یقام بعضها مقام بعض فیقال آجرت الدار اجارهً؛ ای اکریتها و لم یجی ٔ من فاعل هذا المعنی علی ما هوالحق، کما فی الرضی. لکن فی القاموس و غیرها انّها اسم الأجره یقال اجر المملوک اجراً، کآجره ایجاراً؛ ای اکراه، ای اعطاه ذلک باجره و هی کالاجر، ای ما یعود الیه من الثواب. و شرعاً بیع نفع معلوم بعوض معلوم، دین او عین (لا علی التأبید) والنفع المنفعه. و هی اللذه و الراحه من دفع الحر و البرد و غیرهما و المراد بالدین، المثلی کالنقود و المکیل والموزون و المعدود المتقارب و بالعین القیمی، و هو ماسوی المثلی. والعوض اعم من المال والنفع. و خرج به العاریه و الوصیه بالنفع. والاصل ان ّ کل مایصلح ثمناً فی البیع یصلح اجره فی الاجاره و ما لا فلا، الا المنفعه، فانها تصلح اجره اذا اختلف الجنس و لاتصلح ثمناً. و قولنا معلوم،ای جنساً و قدراً. و قید لا علی التأبید مراد هیهنا کما ان قیدالتأبید مراد فی البیع فخرج بیع حق المرور.
- اجاره دادن، بمزد دادن.
- اجاره کردن، بمزد گرفتن. (زمخشری):
این حجره به یک بوسه، تا حشر اجارت کن.
امیرمعزی.
اجاره کرد دماغم گلابخانه ٔ وصل
نسیم در ره من شرمسارمی آید.
سنجر کاشی.
ای از لغت بزرگواری مشتق
در بحر شکوه و پردلی مستغرق
منت بخلائق نهی آنسان که مگر
رزّاقی را اجاره کردی از حق.
واله هروی.

اجاره. [اَ/اِ/اُ رَ] (ع اِ) پاداش عمل. (منتهی الارب).

فرهنگ معین

اجاره

(مص م.) پناه دادن، به فریاد رسیدن، به مزد گرفتن، (اِ.) کرایه. [خوانش: (اِ رِ) [ع. اجاره]]

فرهنگ عمید

اجاره

ملک یا مالی را به مدت معینی در اختیار کسی گذاشتن در برابر دریافت ‌بهای تعیین‌شده،
(اسم) بهای تعیین‌شده در برابر استفاده از ملک یا مال که به صاحب آن پرداخت می‌شود،