معنی اده | جدول یاب

لغت نامه دهخدا

اده

اده. [اَ دَه ْ] (ع مص) فراهم آمدن کار قوم.

اده. [اِدْ دَ] (ع ص، اِ) اِدّ. عجب. شگفت. || بلای عظیم. سختی زمانه. || کار سخت و زشت. ج، آداد، اِدَد.

اده. [اِدْ دَ] (اِخ) دو قریه است بشمال لبنان: نخست بناحیه ٔ بترون در قضائی به همین نام که در حدود 300 تن سکنه دارد از موارنه. دوم بناحیه ٔ جبیل سفلی در قضاء کسروان و سکنه ٔ آن قریب 200 تن از موارنه. (ضمیمه ٔ معجم البلدان).

اده. [اِدْ دَ] (اِخ) جبرائیل. راهب یسوعی از خاندان ادّه ٔ مارونیه لبنانیه. او راست: القواعد الجلیهفی علم العربیه که در مطبعهالیسوعیین بیروت در دو جزو بطبع رسیده و طبع دوم آن بسال 1896 م. بوده است. تولد وی بسال 1848 و وفات 1914م. (معجم المطبوعات).

اده. [اِدْ دَ] (اِخ) نجیب بن بشاره (دکتر). متخصص فن ّ ولادت و امراض زنان در قاهره. خاندان اده در بیروت و لبنان شهرت دارند و اصل آن از اده جُبَیل (قریه ای از لبنان) است. او راست: تدبیر صحهالحامل و النفساء والطفل اثناءالعامین الاولین که آنرا بزبان فرانسه تألیف کرده و دکتر فرّا بعربی ترجمه کرده است و در مطبعهالمعارف بسال 1910 م. چاپ شده است. (معجم المطبوعات).