معنی ارحام
لغت نامه دهخدا
ارحام. [اَ] (ع اِ) ج ِ رحِم و رِحم. زهدان ها. (غیاث اللغات) (منتهی الارب): اﷲ یعلم ما تحمل ُ کل انثی و ما تغیض الارحام و ماتزداد و کل شی ٔ عنده بمقدار. (قرآن 8/13)، خدا میداند آنچه برمیدارد هر زنی و آنچه بکاهد رحمها (زهدان ها) و آنچه زیاد سازد و هر چیزی نزد او به اندازه ایست. (تفسیر ابوالفتوح رازی چ 1 ج 3 ص 171). || خویشان: لن تنفعکم ارحامکم و لا اولادکم یوم القیامهیفصل بینکم واﷲ بما تعملون بصیر. (قرآن 3/60)، هرگزسود ندهد شما را رحمهای (خویشان) شما و نه فرزندان شما در روز قیامت جدا می کند میانه ٔ شما و خدا بآنچه میکنید بیناست. (تفسیر ابوالفتوح رازی چ 1 ج 5 ص 298). || اولوالأرحام، خویشان. خویشاوندان.
صله ٔ ارحام
صله ٔ ارحام. [ص ِ ل َ / ل ِ ی ِ اَ] (ترکیب اضافی، اِ مرکب) رجوع به صله و صله ٔ رحم شود.
مترادف و متضاد زبان فارسی
اقوام، خویشان، فامیل، منسوبان، وابستگان، زهدانها
فرهنگ فارسی هوشیار
فرهنگ فارسی آزاد
اَرْحام، خویشان، اعضاء خانواده و اقوام، رَحَم ها یعنی زهدانها (مفرد: رَحَم)،
قطع رحم یا ارحام
قَطْع رَحِم یا اَرحام، قطع نسبت خویشاوندی کردن، (نقطه مقابل صَله اَرْحام)،
فرهنگ معین
جمع رَحِم، زهدان ها، خویشان، اعضاء خانواده. [خوانش: (اَ) [ع.] (اِ.)]
(اِ) [ع.] (مص م.) مهربانی کردن، بخشایش آوردن.
فرهنگ عمید
(زیستشناسی) = رَحِم
نزدیکان نَسَبی، بستگان،
حل جدول
واژه پیشنهادی
معادل ابجد
250