معنی از شاعران شیعی مذهب قرن هشتم

ابن یمین

ابن یمین

ابن یمین

اوحدی مراغه ای

حافظ شیرازی

سلمان ساوجی

عبید زاکانی

ابن یمین

امیر خسرو دهلوی

حیدر شیرازی

خواجوی کرمانی

شیخ محمود شبستری

شیعی. [عی ی / عی] (ص نسبی) پیرو و یاور و مقتدی می باشد. (نقض الفضائح ص 177). آنکه پیروی علی کند وشیعه باشد. (از اقرب الموارد). صاحب مذهب شیعه. دارای مذهب امامیه. از خاصه. از ارباب تشیع. از متشیعه.اهل تشیع. رافضی. روافض (این دو لغت آخرین اسمی است که متعصبین اهل سنت به شیعه دهند). امامی. جعفری. منسوب به شیعه، ولی وقتی مطلق گویند متبادر شیعی جعفری و شیعی دوازده امامی باشد. مقابل سنی. (یادداشت مؤلف): مردمان قم شیعی اند. (حدود العالم).
تا هست خلاف شیعی و سنی
تا هست وفاق طبعی و دهری.
منوچهری.
|| منسوب به گروه شیعه. (از انساب سمعانی) (ناظم الاطباء). منسوب به شیعه ٔ علی بن ابیطالب. (از غیاث) (از آنندراج):
گر ناصبیت برد عمر باشی
ور شیعی خواندت علی نامی.
ناصرخسرو.

علی شیعی. [ع َ ی ِ شی] (اِخ) ابن احمد ابیوردی شیعی. مکنی به ابوالحسن و مشهور به ابن ابی قره. متکلم قرن دهم هَ. ق. رجوع به علی ابیوردی شود.

شِیْعِی، پیرو مذهب شِیْعَه

شِیْعِیّ: یک شیعه- واحد شیعه،

2862