معنی از قصیده سرایان زبان فارسی

ناصرخسرو

ناصرخسرو

فرخی سیستانی

تات

ظهیر فاریابی

فارسی زبان. [زَ] (ص مرکب) آنکه فارسی تکلم کند. رجوع به فارسی و فارسی خوان شود.

سرایان. [س َ] (نف، ق) خوانندگی وگویندگی. (برهان) (آنندراج). سَراینده:
چو بلبل سرایان چو گل تازه روی
زشوخی درافکنده غلغل به کوی.
سعدی.
|| نغمه سرائی کنان. (برهان) (آنندراج). در حال سَراییدن:
به مسجد درآمد سرایان و مست
می اندر سر و ساتگینی بدست.
سعدی.

سرایان. [س َ] (اِخ) نام یکی از دهستانهای بخش حومه ٔ شهرستان فردوس که در جنوب خاوری فردوس واقع و محدود است از طرف خاور به دهستان نیم بلوک، از باختر و جنوب به دهستان سه قلعه و از شمال به دهستان مصعبی. این دهستان از سه آبادی تشکیل شده و مجموع نفوس آن 3348 تن است. (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 9).

سرایان. [س َ] (اِخ) قصبه ٔ مرکز دهستان بخش حومه ٔ شهرستان فردوس. دارای 3246 تن سکنه است. آب آن از قنات تأمین میشود. محصول آن غلات، زعفران، پنبه، زیره و باغات و ابریشم است. شغل اهالی زراعت و گله داری و قالیچه بافی است. مزارع انجیربر، زاهد جلال، کلاته ٔ محمد عبداﷲ، کلاته ٔ یوسف شاه ولی، کلاته ٔموسی جزء این قصبه است. (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 9). نام جائی است در خراسان. (برهان) (آنندراج).

(صفت) آنکه به زبان فارسی تکلم کند.

قصیده

persiano

دخترانه، نام یکی از قالب های شعر فارسی وعربی

(قَ دَ یا دِ) [ع. قصیده] (اِ.) نوعی شعر بلند که دو مصرع بیت اوّل با مصرع های دوم دیگر ابیات هم قافیه است و بیشتر برای بیان مدح و یا ذم و وعظ و حکمت به کار گرفته می شود. ج. قصاید.

(سَ) (ص فا.) سراینده، در حال سرودن.

950