معنی باغ بهشت | جدول یاب

لغت نامه دهخدا

باغ بهشت

باغ بهشت. [غ ِ ب ِ هَِ] (ترکیب اضافی، اِ مرکب) بهشت. روضه ٔ رضوان:
در زمینی درخت باید کشت
کآورد میوه ای چو باغ بهشت.
نظامی.
|| مجازاً، باغ بسیار باصفا و نزه و باطراوت و سبز و خرم که از خرمی همانند بهشت باشد.

باغ بهشت. [غ ِ ب ِ هَِ] (اِخ) باغی بوده است به سمرقند که توسطامیر تیمور آبادان شد. خواندمیر گوید: هم در این سال [778 هَ. ق.] صاحبقران بی همال [امیرتیمور] مهد علیا تومان آغا بنت امیر موسی را در حباله ٔ نکاح کشید و در جانب غربی سمرقند باغ بهشت را جهت او معمور گردانید. (حبیب السیر چ خیام ج 3 ص 428).