معنی بدگویی شاعرانه

هجو

هجو

غیبت، ناسزاگویی، فحاشی

رمانتیک

بدگویی. [ب َ] (حامص مرکب) بدحرفی. غیبت و تهمت و افترا. (ناظم الاطباء). ذم. وقیعه. نقیض ستایش. (یادداشت مؤلف):
نه بدگفتم نه بدگوییست کارم
وگر گفتم یکی را صدهزارم.
نظامی.
- امثال:
عاقبت بدگویی دشمنی است.
- بدگویی کردن، عیب و نقص کسی را گفتن. درباره ٔ کسی بدگفتن: پس بدگویان در حق اسفندیار بدگویی کردند و نمودند که او طلب پادشاهی می کند. (فارسنامه ٔ ابن البلخی ص 51).و میان وی (سیاوش) و افراسیاب بدگویی کردند و افراسیاب او را بکشت. (تاریخ بخارا ص 28).

شاعرانه. [ع ِ ن َ / ن ِ] (ص نسبی، ق مرکب) بطرز و شیوه ٔ شاعران. و همانند و بگونه ٔ شاعران. لطیف و احساسی.
- شاعرانه سخن گفتن، با سجع و قافیه سخن گفتن. (ناظم الاطباء). لطیف و احساسی سخن گفتن. به نازکی سخن راندن.

بددهانی، بددهنی، زشت‌گویی، بدزبانی، تشنی، ناسزاگویی،
(متضاد) ستایشگری، افترا، تهمت، غیبت، نمامی، سرزنش، قدح، مذمت، ملامت، نکوهش،
(متضاد) ستایش، مدح

زشت یاد

هجو

سخن زشت گفتن، دشنام دادن،

مربوط به شاعران،
(صفت، قید) به ‌سبک شاعران، به ‌روش شاعران، همچون شاعران،

سروادیک

عیبگو، آنکه فحش میدهد

لطیف و احساسی

(ق.) همانند شاعر، (ص.) مربوط به شاعران، عاشق، رمانتیک. [خوانش: (عِ نِ) [ع - فا.]]

679