معنی بهیمی

بهیمی. [ب َ می ی] (ص نسبی) منسوب به بهیمه که بمعنی چارپایه است. (از غیاث) (از آنندراج). منسوب به بهیمه. حیوانی. (ناظم الاطباء) (فرهنگ فارسی معین):
بر لذت بهیمی چون فتنه گشته ای
بس کرده ای بدان که حکیمت بود لقب.
ناصرخسرو.
و از عادت بهیمی و طبیعت سبعی امتناع نمی نمود. (سندبادنامه ص 114).
پای بگشا از این بهیمی سم
سر برون آر از این سفالی خم.
نظامی.

نفس بهیمی. [ن َ س ِ ب َ] (ترکیب وصفی، اِ مرکب) جان حیوان چارپایه، و مراد از این نفس اماره است. (غیاث اللغات) (آنندراج). مراد قوت شهوانی و نفس شهوانی است. (از فرهنگ علوم عقلی از مصنفات ج 1 ص 34 و اخلاق ناصری 54).

دامی , حیوانی , شبیه حیوان , جانور خوی

حیوانی،

حیوانی

بهیمی

بهیمی

جانوری، حیوانی،
(متضاد) انسانی

چارپایی جانوری (صفت) منسوب به بهیمه حیوانی.

نفس بهیمیه: روان ور نیک روان ورنی (نفس شهوانی) روان ستوری

بهیمی

بهیمی

بهیمی، وحشی

بهیمی، حیوان، شرس، عضوی

نفس بهیمی

67