معنی بیص

بیص. [ب َ / بی] (ع اِ) (از اتباع حیص) سختی و تنگی. یقال وقعفی حَیْص َ بَیْص َ و حیص ِ بیص ِ و حَیْص ِ بَیْص ِ و حاص َ باص َ و حاص ِ باص ِ؛ یعنی در فتنه ای افتاد که رهایی از آن ندارد. و جعلتم الارض علیه حیص بیص، حیصاً بیصاً؛ تنگ ساختید بر وی زمین را یعنی تنگ گرفتید تا اینکه عاجز آمد. (منتهی الارب). رجوع به حیص بیص شود.

(بِ) [ع.] (اِ.) تنگی، گرفتاری.

تنگی و سختی،

تنگی وسختی

تنگی و سختی

تنگی، سختی، گرفتاری، گیرودار

سختی تنگی (اسم) تنگی گرفتاری. یا حیص و بیص تنگی و گرفتاری گیر و دار کشاکش.

102