معنی بیکار

بیکار. [ب َ] (معرب، اِ) معرب پرگار. فرجار: فیه [فی حجر یهودی] خطوط متوازیه کأنها خطت بالبیکار. (ابن البیطار). همان پرگار فارسی است. (از دزی ج 1 ص 136). برجار. برکار. (نشوءاللغه ص 94). || مشی علی البیکار؛ با دقت تمام راه رفت. || نظره علی البیکار؛ اعمال او را با دقت بررسی کرد. (از دزی ج 1 ص 136).

بیکار. [ب َ] (معرب، اِ) صورتی از پیکار. جنگ. نبرد. ج، بَیاکیر. (دزی ج 1 ص 126):
بدل گفت اگر جنگجویی کنم
به بیکار او سرخرویی کنم.
عنصری.
بمردان کار و فیلان بیکار درحفظ اطراف و حواشی آن استظهار رفته. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی ص 257). رجوع به پیکار شود.

کسی که کار، شغل، و پیشه‌ای ندارد،

عاطل

بی‌پیشه، بی‌حرفه، بی‌شغل، بیکاره، غیرشاغل،
(متضاد) شاغل، ول، ول‌گرد، ولو، عاطل، لاابالی، معطل، کم‌مشغله،
(متضاد) پرمشغله

Idle, Jobless, Out Of Work, Unemployed

işsiz

شاغر، عاطل

(صفت) کسی که کاری ندارد بیشغل بی پیشه، آنکه منصب و مقامی ندارد.

disoccupato

ozioso

Frei, Ledig, Leer, Unbesetzt

233