معنی تعارض

تعارض. [ت َ رُ] (ع مص) یکدیگر را پیش آمدن. (زوزنی).خلاف یکدیگر آمدن خبر و جز آن. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). معارضه کردن یکی با دیگری. (از اقرب الموارد): کفشگر در معرض تعارض درحال سر تفکر به گریبان حیرت فروبرد. (ترجمه ٔ محاسن اصفهان). || (اصطلاح اصول) هرگاه یکی از دو دلیل حکمی را اثبات کند و دیگری نفی آن را به طوری که جمعبین مدلول آن دو دلیل ممکن نباشد گویند بین آن دو دلیل تعارض است و آن دو را نسبت به یکدیگر متعارض گویند. چنانکه یکی از دو دلیل وجوب و دیگری حرمت عملی خاص را بیان کند. بنابراین هرگاه بتوان بین مدلول دو دلیل بنحوی سازواری داد چنانکه مثلاً مدلول یکی از دودلیل عام و دیگری خاص باشد یا مدلول دیگری حاکم بر مدلول دیگری یا رافع آن بود بین آنها تعارضی نیست.

Opposition

اختلاف داشتن،
[قدیمی] متعرض و مزاحم یکدیگر شدن،
[قدیمی] با هم مخالفت کردن،

اختلاف، تخالف، تعاند، خلاف‌ورزی، دشمنی، ستیز، عناد، عنادورزی، کشمکش، معارضه، خلاف‌ورزی کردن، متعرض شدن، ناسازگاری

ناسازگار بودن، معارض بودن، معارضه داشتن، عناد داشتن، اختلاف داشتن، خلاف‌ورزیدن

تَعارُض، اختلاف داشتن، مُتَعَرِّض یکدیگر شدن، مزاحمِ هم گردیدن، مخالف بودنِ دو موضوع با یکدیگر،

(تَ رُ) [ع.] (مص ل.) متعرض یکدیگر شدن، ناسازگاری کردن.

‎ ناسازش ناسازواری، ناسازورزی ‎- 1 (مصدر) خلاف یکدیگر ورزیدن متعرض یکدیگر شدن با هم اختلاف داشتن، (اسم) خلاف ورزی معارضه. جمع: تعارضات.

تصارع الآراء، تضارب الآراء

محمدرضا لطفی

آنتاگونیسم

تضاد داشتن، تعارض داشتن، تضاد، تعارض، اختلاف

تعارض قوانین

تعارض تابعیت

تعارض

تعارض أفکار

1471