معنی تقبیح

تقبیح. [ت َ] (ع مص) آشکار کردن و بیان نمودن زشتی کار کسی. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). زشت کردن. (دهار). قباحت و زشتی کار. (ناظم الاطباء): گرد تقبیح ملت و نفی حجت مخالفان میگشتند. (کلیله و دمنه). گفت اگر قربتی یابم... از تقبیح احوال و افعال وی بپرهیزم. (کلیله و دمنه). بی هنران در تقبیح اهل هنر... مبالغت نمایند. (کلیله و دمنه). || یکسو کردن و دور گردانیدن از نیکی و خیر، یقال: قبحه اﷲ؛ ای نحاه عن الخیر. || آبله شکستن که ریم از وی برآید. || شکستن تخم مرغ. || قبحاً له گفتن کسی را. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد).

(تَ) [ع.] (مص م.) زشت شمردن، زشت کردن.

زشت‌ کردن،
زشت شمردن،
قبح و زشتی کار کسی را نمایاندن و بد گفتن از آن،

زشتی کار کسی را آشکارا بیان کردن

زشت انگاری

بدگویی، زشت‌شماری، سرزنش، شماتت، ملامت،
(متضاد) تحسین، رد، بدگفتن، زشت داشتن، زشت شمردن،
(متضاد) نیکوشمردن

Condemnation, Denouncement, Denunciation

رفض

آشکا کردن و بیان نمودن زشتی کار کسی

تَقْبِیح، قُبْح و زشتی کار کسی را نمایاندن و بد گفتن از آن، قَبیح و زشت دانستن و خواندن، زشت کردن، بَد دانستن و انتقاد کردن،

520