معنی جار

(اِ.) فریاد، بانگ.

(رّ) [ع.] (اِفا.) جر دهنده، حرفی که مدخول خود را جر دهد. مدخول را مجرور گویند و مجموع را جار و مجرور.

همسایه، شریک. [خوانش: [ع.] (اِ.)]

[هند.] (اِ.) چلچراغ.

[ع. جاری] (ص.) آب روان یا هر مایع که روان باشد، جاری.

همسایه،

چراغ بلور چندشاخه که از سقف آویزان می‌کنند، چلچراغ، لالۀ چندشمعی،

کِشنده، جذب‌کننده،
(ادبی) در نحو عربی، حرفی که به آخر کلمه کسره می‌دهد،

مطلبی که در کوچه و بازار با آواز بلند به مردم اطلاع می‌دادند،
* جار زدن (کشیدن): (مصدر لازم، مصدر متعدی)
١. مطلبی را با آواز بلند اطلاع دادن،
[مجاز] فاش کردن،
* جاروجنجال:
دادوفریاد، شوروغوغا،
آشوب، ازدحام،

خرزهره،

چلچراغ

همسایه

همسایه، چلچراغ

بانگ و فریاد

بانگ، داد، صدا، صلا، صوت، فریاد، ندا، مجاور، همسایه، چلچراغ، نگهبان، هم‌سوگند، هم‌قسم

Candelabrum, Chandelier, Halloo, Proclamation, Shout

شمعدان

همسایه , نزدیک , مجاور , همسایه شدن با

بالا

پسوند مکانی برابر زار فارسی

کار جمعی

همسایه، جاری، چراغهای بلورین، چلچراغ

جار، همسایه، مجاور، پناه دهنده، زنهار دهنده (جمع:جِیْران، جِوار، اَجْوار)،

204