معنی خوش طبعی | جدول یاب

لغت نامه دهخدا

خوش طبعی

خوش طبعی. [خوَش ْ / خُش ْ طَ] (حامص مرکب) مزاح. فکاهت. طیبت. شوخی. مطایبه. مفاکهه. دعابه. مداعبه. لاغ. || خوشدلی. خوشحالی:
شعر حسان بن ثابت را به خوش طبعی شنود
پادشاه دین رسول ابطحی خیرالانام.
سوزنی.
به خوش طبعی جهان میداد و می خورد
قضای عیش چندین ساله می کرد.
نظامی.