معنی دانش آموز

دانش آموز. [ن ِ] (نف مرکب، اِ مرکب) که دانش آموزد. که علم آموزد. که دانش فراگیرد. شاگرد. (غیاث). شاگرد مدرسه. طالب علم. آموزنده ٔ علم:
چو بر دین حق دانش آموز گشت
چو دولت بر آفاق پیروز گشت.
نظامی.
خرد دانش آموز تعلیم اوست
دل از داغداران تسلیم اوست.
نظامی.
|| در اصطلاح مدارج تحصیلی شاگردی راگویند که در دوره ٔ متوسطه تحصیل کند. || که تعلیم دانش دهد. استاد. (غیاث) (آنندراج). که علم آموزد بدیگری. که تعلیم کند. دانش آموزاننده:
زن دانش آموز دانش سرشت
چو لوحی ز هر دانشی درنبشت.
نظامی.
تویی برترین دانش آموز پاک
ز دانش قلم رانده بر لوح خاک.
نظامی.
دادش بدبیر دانش آموز
تا رنج برد برو شب و روز.
نظامی.
جوابش داد پیر دانش آموز
که ای روشن چراغ عالم افروز.
نظامی.

آموز. (نف مرخم) در کلمات مرکبه چون بدآموز و خودآموز و غیره، مخفف آموزنده است:
سزد گر ز خویشان افراسیاب
بدآموز دارد دو دیده پرآب.
فردوسی.
نگار من که بمکتب نرفت و خط ننوشت
بغمزه مسئله آموز صد مدرس شد.
حافظ.
|| (ن مف مرخم) در دست آموز و جز آن، مخفف آموزیده یعنی آموخته است:
ای دل من زوبهر حدیث میازار
کاین بت فرهخته نیست هست نوآموز.
دقیقی.
دیگری را در کمند آور که ما خود بنده ایم
ریسمان در پا نباشد مرغ دست آموز را.
سعدی.
|| (اِمص) آموزش. عمل آموختن. تعلیم:
چو فارغ شد از پند و آموز مرد
ببستند پیمان و سوگند خورد.
شمسی (یوسف و زلیخا).

Pupil, Student

öğrenci (ilköğretim, lise)

کسی که در مقطع دبستان، راهنمایی، یا دبیرستان درس می‌خواند، شاگرد،
(صفت فاعلی) کسی که دانش می‌آموزد،
(صفت فاعلی) [قدیمی] معلم، استاد، آموزگار: تویی برترین دانش‌آموز پاک / ز دانش قلم رانده بر لوح خاک (نظامی۵: ۷۴۳)، دادش به دبیر دانش‌آموز / تا رنج بَرَد براو شب و روز (نظامی۳: ۳۸۶)،

شاگرد

کسی که در دبستان یا دبیرستان درس می خواند

مدرسه رو

تراش

کیف، تراش، پاک کن، مداد

شاگرد

دفتر

ارفاق

نمره

آن که علم آموزد، شاگرد مدرسه. [خوانش: (~.) (ص فا.)]

شاگرد مدرسه، آموزنده علم، طالب علم

studente

409