معنی دمور | جدول یاب

لغت نامه دهخدا

دمور

دمور. [دَ] (اِ) آواز نرم و آهسته. (ناظم الاطباء) (آنندراج) (از فرهنگ جهانگیری) (از برهان).

دمور. [دُ] (ع مص) هلاک گردیدن. (از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء). هلاک شدن. (تاج المصادر بیهقی) (دهار). || هلاک کردن. (منتهی الارب) (آنندراج). ناپدید شدن جای و مکان. || بی دستوری درآمدن. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج). دموق. بی دستوری در سرای کسی شدن. (تاج المصادر بیهقی) (از المصادر زوزنی) (از غیاث) (از اقرب الموارد). || به بدی ناگاه درآمدن. (آنندراج) (ناظم الاطباء). || حمله کردن. (ناظم الاطباء). || سر در جامه کشیدن. (المصادر زوزنی).

دمور. [دُ] (ع اِ) حمله و یورش بد و سخت. (ناظم الاطباء).

دمور. [دَ] (ترکی، اِ) اسم ترکی حدید است. (تحفه ٔ حکیم مؤمن). آهن. دمیر (در تداول امروز). تمور. تمر. دمر.

دمور. [دَ] (اِخ) نام یکی از خویشان افراسیاب که در کشتن سیاوش سعی بسیار کرد. (ناظم الاطباء) (از آنندراج) (از فرهنگ جهانگیری) (از برهان) (از شرفنامه ٔ منیری) (از انجمن آرا):
دگر سرکشی بود نامش دمور
که همتا نبودش به توران به زور.
فردوسی.