معنی دمیم

دمیم. [دَ] (ع ص) حقیر. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (اقرب الموارد) (آنندراج). || زشت رو. ج، دمام. (از منتهی الارب) (از ناظم الاطباء) (ازغیاث) (از آنندراج) (از اقرب الموارد):
چون وزیر و میر و مستوفی تو باشی کی بود
مدحت آرای وزیر و میر و مستوفی دمیم.
سوزنی.
مأمنش مسکن صبیح و دمیم
خاطرش ناقد کریم و لئیم.
سنایی.
- دمیم الخلقه، زشت منظر. که خلقتی ناموزون دارد. که تناسب اندام ندارد. بدقواره. مقابل مستوی الخلقه: و طلحه مردی دمیم الخلقه بود. (کتاب النقض ص 313).
|| کوتاه قامت. || پست و زبون. ج، دمام. (ناظم الاطباء). || دیگ شکسته ای که سپرز و جز آن بر وی طِلا کرده باشند. (از منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج) (از اقرب الموارد). دیگ راست کرده به دارو. (مهذب الاسماء).

حنتفر. [ح ِ ت َ] (ع اِ) کوتاه. (منتهی الارب) (اقرب الموارد) (ناظم الاطباء). قصیر دمیم. (اقرب الموارد).

افتس دهیم. [] (اِخ) (تخم خونریزی) و فس دمیم هم خوانده شده و بگمان فاندیفلد خرابه ایست که فعلاً در وادی سنط واقع به دمیم مشهور است لکن چنانکه کاندر میگویدآثار خرابه های آن فعلاً در بیت فاصد حالیه که در نزدیکی سو کرده است، موجود میباشد. (قاموس کتاب مقدس).

(دَ مِ) [ع.] (ص.) بدمنظر، زشت رو.

زشت،
زشت‌رو،
حقیر و پست،

دمیم

بدمنظر و زشت رو

بد منظر و زشت رو

دمیم

دمیم، بد گل، نا زیبا

دمیم

دمیم

دمیم

بد گل، بد شکل، بد ریخت، کریه، دمیم

‎ پست، زشتروی، خرد ‎- 4 انداینده روغن مالیدنی

94