معنی دوش انداز
لغت نامه دهخدا
دوش انداز. [اَ] (اِ مرکب) رداء. (ملخص اللغات حسن خطیب). قبا و جامه ای که بر دوش اندازند. جامه که بر دوکتف افکنند چنانکه شنل و عبا و جز آن.
حل جدول
شنل
معادل ابجد
373