معنی رجاله

رجاله. [رَج ْ جا ل َ / ل ِ] (از ع، اِ) مردمان پست و بی سروسامان. (ناظم الاطباء). سفلگان. فرومایگان. (فرهنگ فارسی معین). غوغا. اراذل و اوباش. (یادداشت مرحوم دهخدا): و حرب افتاد میان سپاه دیگران و قتلی بسیار برفت و رجاله برخاستند و در ماه ذیحجه به سرای وزیر ابن مقله رفتند تا او را بکشند. (مجمل التواریخ و القصص). و کارزار افتاد میان سپاه و رجال و عام و سواران تا بسیاری رجاله کشته شدند و برای پادشاه جمع آمدند و باز حرب پیوست... (مجمل التواریخ و القصص). و در آن مدت [مدت شغب] صیادان دست از ماهی گرفتن بداشته بودند و درِ دکانها نگشادند مگر آفتاب بلند برآمد، از دست رجاله. (مجمل التواریخ و القصص). || ج ِ راجل. پیادگان: رجاله ٔ لشکردر پیش ایشان سپرها روی آورده و تیغها کشیده و سنانها راست کرده. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی ص 333). رجاله ٔ لشکر چون گوزن بدان دیوارها بردویدند. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی ص 343). کافر راه مطاولت در محاربت و مصاولت پیش گرفت تا اذناب لشکر و رجاله ٔ حشم او که بر عقب می آمدند برسند. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی ص 201). جمعی از رجاله ٔ لشکر و بازماندگان حشم در مصاحبت آن روان کرد. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی ص 265). رجاله ٔ دیلم و عفاریت افغانیان بر ایشان آغالید. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی ص 350).
گفتم به گل سرخ که عارت ناید
پیش از تو گل زرد به بازار آید
گفتا تو مگر حدیث شه نشنیدی
رجاله ز پیش شه ببازار آید.
؟

جمع راجل.، پیادگان، اوباش، فرومایگان. [خوانش: (رَ جّ لِ) [ع. رجاله] (اِ.)]

مردم پست و فرومایه، سفلگان. δ با این معنی به هر دو صورت مفرد و جمع به کار می‌رود،
[قدیمی] = راجل

مردم فرومایه و نابه کار

مردمان پست و بی سر و سامان، فرومایگان، اراذل و اوباش، سفلگان، غوغا

239