معنی رواسی | جدول یاب

لغت نامه دهخدا

رواسی

رواسی. [رَوْ وا] (اِخ) ابوالفتیان عمربن ابی الحسن عبدالکریم بن سعدویه دهستانی رواسی. از حفاظ حدیث است. وی به سال 503 هَ.ق. در سرخس درگذشت. (از اللباب فی تهذیب الانساب).

رواسی. [رَوْ وا] (اِخ) مسعربن کدام الرواسی. ازائمه ٔ کوفیان است و گویند او را به سبب بزرگی سرش بدین نسبت خوانده اند. (از اللباب فی تهذیب الانساب).

رواسی. [رَ] (ع ص، اِ) رواسی من الجبال،کوههای محکم و استوار. (منتهی الارب). کوههای استوار. (ترجمان القرآن ترتیب عادل بن علی). کوههای پابرجا و استوار. (از اقرب الموارد). الجبال الرواسی، کوههای پابرجا. (از معجم متن اللغه). راسیات. (منتهی الارب) (معجم متن اللغه). رجوع به راسیات شود: هو الذی مَدَّ الارض و جعل فیها رواسی. (قرآن 3/13).

رواسی. [رَوْ وا] (ص نسبی) نسبت است به رواس و رأس و صحیح آن با همزه (رأاس) است نه با واو و اصحاب حدیث آن رابا «واو» ذکر کنند. (از اللباب فی تهذیب الانساب).

حافظ رواسی

حافظ رواسی. [ف ِ ظِرَ] (اِخ) ابوفتیان عمربن عبدالکریم دهستانی رواسی. از اساتید حدیث و از مشایخ روایت غزالی است. ذهبی در تذکرهالحفاظ، و سُبکی در طبقات الشافعیه ذکر او آورده اند. مولد وی به سال 428 هَ. ق. و وفات در سرخس به ماه ربیعالاَّخر سال 503 است. (غزالی نامه ص 244).