معنی روضه خوان

روضه خوان. [رَ ض َ / ض ِ خوا / خا] (نف مرکب) کنایه از کسی که در عاشورا روضهالشهدا بر سر منابر بخواند. (از آنندراج). کسی که شغل و پیشه ٔ وی خواندن روضه باشد. (ناظم الاطباء). آنکه ذکر مصائب حضرت حسین و دیگر افراد خاندان رسول (ص) کند به نثر، مقابل تعزیه خوان که ذکر مصائب به شعر کند. روضه خوان مأخوذ است از خواننده ٔ کتاب روضهالشهداء حسین واعظ کاشفی که حاوی مصائب خاندان رسول (ص) است. (یادداشت مؤلف):
گر به پیری خدا نکرده رسند
روضه خوانان منبر نازند.
شفایی (از آنندراج).
- امثال:
روضه خوان پشمه چال، پشمه چال نام دیهی بوده است که واعظ آن برای هرتازه واردی مجلس وعظ و تذکر را از سر می گرفته است و مثل را در نظایر مورد استعمال کنند. (امثال و حکم دهخدا ج 2 ص 881). و رجوع به روضه شود.

(~. خا) [ع - فا.] (ص فا.) شخصی معمولاً در لباس روحانی که کارش خواندن روضه است.

آن‌که در مجالس سوگواری و عزاداری ذکر مصیبت امام حسین و کربلا می‌کند، کسی که کارش خواندن روضه است،

ذاکر

سوک گوی باز گوینده ی بخش های گوناگون ((بوستان کشتگان)) (صفت) آنکه ذکر مصیبت امام حسین و وقایع کربلا و مصایب معصومان دیگر کند.

1668