معنی ریاح

‎ می، شبانگاه (تک: ریح) بادها (اسم) جمع ریح بادها. یا ریاح احشا ء روماتیسم احشائی. یا ریاح طیاری روماتیسم.

بند درد از بیماری ها

بادهای آبستن کن

اندرونه باد بند درد اندرونه از بیماری ها

ریاح. (ع اِ) رَیاح. رواح. (ناظم الاطباء) (منتهی الارب) (از اقرب الموارد). رجوع به رَیاح در معنی اخیر و رواح شود. || ج ِ ریح به معنی باد. (منتهی الارب) (دهار). ریاح چهارگونه است: جنوب و آن باد قبله است و شمال که از شمال می وزد و صبا که آن از خاور می وزد و دبور که آن از باختر می وزد، باد پنجمین را نیز بدان افزوده اند و آن گردباد است که وزیدنگاه آن مشخص نیست و نکباء نامیده می شود. (از اقرب الموارد):
گفتم حرارتست هم او مادر او ریاح
گفتا برودتست زمین را درو پدر.
ناصرخسرو.
زهی هوا را طواف و چرخ را مساح
که جسم تو ز بخار است وپرتو ز ریاح.
مسعودسعد.
در فضای هوا رعد و برق و سحاب و ریاح و شهاب موجود گردانید. (سندبادنامه ص 2).
- ریاح اربعه، صبا و دبور و جنوب و شمال است. (یادداشت مؤلف).
- ریاح الصبیان، ریح الصبیان. رجوع به ریح الصبیان در ذیل ماده ٔ ریح شود.
- ریاح غلیظه، ریح غلیظه. رجوع به ریح غلیظه در ذیل ماده ٔ ریح شود.

ریاح. [رَ] (ع اِ) می. (مهذب الاسماء) (منتهی الارب) (دهار) (ناظم الاطباء) || رواح. (ناظم الاطباء). اول شب، گویند: خرجوا بریاح من العشی. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). شبانگاه. (آنندراج).

ام ریاح. [اُم ْ م ِ رِ] (ع اِ مرکب) ملخ. (از لسان العرب).

ریاح افرسه. [ح ِ اَ رِ س َ / س ِ] (ترکیب اضافی، اِ مرکب) ریاح الافرسه. ریاح افرسه. زوال فقره ای از فقرات پشت باشد از جای خویش برای ورم سخت که در زیر آن پیدا آید. (یادداشت مؤلف): فصل سی وهشت در وجع ظهر و ریاح افرسه و عرق النسا و نقرس و دوالی بکار آید. (منهاج المبتدئین). درد پشت و تهیگاه و مهره ها که به تازی ریاح الافرسه گویند. (ذخیره ٔ خوارزمشاهی).

زیت ریاح. [زَ / زِ ت ِ] (ترکیب اضافی، اِ مرکب) طراثیث است. (تحفه ٔ حکیم مؤمن). رجوع به طراثیث شود.

بادها

ریاح

[ع.] (اِ.) جِ ریح، بادها.

ریح

بادموسمی , موسم بارندگی

ریاح موسمیه

219