معنی زمانی

زمانی. [زَ] (ص نسبی) منسوب به زمان. آنچه به زمان منسوب میشود. درشاهد زیر منسوب به زمان بمعنی وقت است:
دیدن آن پرده مکانی نبود
رفتن آن راه زمانی نبود.
نظامی.
- ساعت زمانی. رجوع به ساعت زمانی و زمان شود.

زمانی. [زِم ْ ما] (اِخ) محمدبن یحیی بن فیاض و اسماعیل بن عباد از محدثانند و عبداﷲبن سعید تابعی است. (از منتهی الارب).

زمانی. [زَ] (اِخ) دهی از دهستان مرکزی بخش قاین است که در شهرستان بیرجند واقع است و 391 تن سکنه دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 9).

حروف زمانی. [ح ُ ف ِ زَ] (ترکیب وصفی، اِ مرکب) رجوع به حرف زمانی شود.

حدوث زمانی. [ح ُ ث ِ زَ] (ترکیب وصفی، اِ مرکب) آنچه مسبوق به عدم باشد. (تعریفات جرجانی در کلمه ٔ حادث). مقابل حدوث ذاتی. و آن بودن شی ٔ است مسبوق به عدم به سبق زمانی. (تعریفات جرجانی ص 56).

صاحب زمانی. [ح ِ زَ] (اِخ) از قنوات شهر تهران، در سمت شمال شرقی. مقدار آب آن یک سنگ است و مسافت مادرچاه آن تا شهر دو فرسنگ.

الفند زمانی. [اَ ف ِ دِ زِم ْ ما] (اِخ) شهل بن شیبان بن ربیعهبن زمان حنفی شاعر جاهلی بود. وی به سال 70 قبل از هجرت / 555 م. درگذشت. رجوع به شهل و فند در این لغت نامه و الاعلام زرکلی چ 2 ج 3 ص 260 شود.

ساعت زمانی. [ع َ ت ِ زَ] (ترکیب وصفی، اِ مرکب) دوازده یک شب یا روز، در اصطلاح منجمان، و مدت آن در ایام مختلف سال متفاوت است. ساعت مُعْوَج ّ. رجوع به ساعت نجومی شود.

حرف زمانی. [ح َ ف ِ زَ] (ترکیب وصفی، اِ مرکب) حرفی که عارض بر صوت و باقی با آن باشد، مانند حرفهای مصوته و حروف عله و برخی از حروف صامت همچون ف. س. ش. که ممکن است آنها را در تلفظ بکشانیم و توهم تکرار در میان نباشد. در برابر حرفهای آنی چون ت. ط. (از کشاف اصطلاحات الفنون).

فند زمانی. [ف ِ دِزَ] (اِخ) سهل بن شیبان بن ربیعهبن زمان، از بنی بکر و یکی از شعرای جاهلی است و در زمان خود سید بکر و پیشوای آن بود. در جنگ بکر شرکت جست و در حدود یکصد سال عمر کرد. در دیوان الحماسه از شعر او نمونه ای هست. وفاتش در حدود 90 هَ. ق. بود. (از اعلام زرکلی).

Sometime, Somewhere, Time

وقت

وقت

آزگار

(صفت) منسوب به زمان، یکی از انواع چینی در عهد صفویه و آن نازک و خوشچهره و از حیث ضخامت متوسط بود. (از جنگ مورخ 1085 متعلق به دکتر شاپور بختیار یغما‎ 12: 15 ص. 559)

همپایی زمانی زبانزد کرویز

108