معنی زندقه

(زَ دَ قِ) [ع. زندقه] (مص ل.) باطناً کافر بودن و تظاهر به ایمان کردن.

زندیقی، بی‌دینی،
کفر باطنی با تظاهر به ایمان،

بی دینی، کفر

بی‌دینی، کفر

زندقه

زندقه

الحاد، شرک، ارتداد، کفر

ارتداد، بت‌پرستی، بدآیینی، بددینی، بدکیشی، بدمذهبی، رجز، رفض، زندقه، شرک، کفر

ارتداد، الحاد، بت‌پرستی، بی‌دینی، زندقه، شرک، کفران، ناسپاسی، ناشکری، قیر،
(متضاد) ایمان

بی دینی، بی مذهبی، انکار قیامت

زَنْدَقَه، زندیق بودن- کفر باطنی با تظاهر به ایمان- بی دینی

زندقه

زندقه.[زَ دَ ق َ] (ع اِمص) زندیقی. اسم است تزندق را. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). یقال: عنده زندقه. (اقرب الموارد). زندقه. بی دینی. بی مذهبی. انکار قیامت. زندیقی. (یادداشت بخط مرحوم دهخدا): و این مانی شاگرد فاردون بود وپس طریقت زندقه آورد. (فارسنامه ٔ ابن البلخی ص 20).
یک خر نخوانمت که یکی کاروان خری
گرد آخُرت پر از علف کفر و زندقه.
سوزنی (یاداشت مؤلف).
از روی مخرقه همه دعوی دین کنند
وز کوی زندقه بجز اهل فتن نیند.
خاقانی.
رجوع به غزالی نامه ص 225 و حکمت اشراق ص 265 شود.

ابوشاکر. [اَ ک ِ] (اِخ) یکی از رؤسای متکلّمین زندقه (مانویه) که باسلام تظاهر میکرده است.

ابن طالوت. [اِ ن ُ] (اِخ) یکی از رؤسای متکلمین زندقه (مانویّه) که به اسلام تظاهر میکرده. (ابن الندیم).

166