معنی زورمندی | جدول یاب

لغت نامه دهخدا

زورمندی

زورمندی. [م َ] (حامص مرکب) (از: زورمند +ی، پسوند مصدری) قوت. نیرومندی. توانایی. اعمال زورو فشار. (حاشیه ٔ برهان چ معین). دارای زور و نیرو بودن. زورآوری. چیره دستی. (فرهنگ فارسی معین). قوت و قدرت و توانایی و جرأت. (ناظم الاطباء):
به پنجم گرت زورمندی بود
به تن کوشش آری بلندی بود.
فردوسی.
هم او خلق را مایه ٔ زورمندی
هم او زنده را مایه ٔ زندگانی.
فرخی.
تو ده بنده را زورمندی و فر
که از بنده بی تو نیاید هنر.
اسدی.
این بود حساب زورمندیت
وین بود فسون دیوبندیت.
نظامی.
چو یک پیل از ستبری و بلندی
بمقدار دو پیلش زورمندی.
نظامی.
زورمندی مکن بر اهل زمین
تا دعایی بر آسمان نرود.
سعدی (گلستان).
مها، زورمندی مکن بر کهان
که بر یک نمط می نماند جهان.
سعدی (بوستان).
وگر زورمندی کند با فقیر
همین پنج روزش بود دار و گیر.
سعدی (بوستان).
رجوع به زورمند و زور شود.