معنی سخن گفتن

سخن گفتن. [س ُ خ َ گ ُ ت َ] (مص مرکب) تکلم. (ترجمان القرآن) (المصادر زوزنی). نطق. منطق. (ترجمان القرآن). بیان کردن. گفتگو. مکالمه:
من سخن گویم تو کانایی کنی
هرزمانی دست بر دستت زنی.
رودکی.
سخن گفتن کج ز بیچارگی است
به بیچارگان بر بباید گریست.
فردوسی.
خوارزمشاه در میان آمدی و به شفاعت سخن گفتی. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 354).
چو هرمز سخن گفتن آغاز کرد
در دانش ایزدی بازکرد.
نظامی.
چه پروای سخن گفتن بودمشتاق خدمت را
حدیث آنگه کند بلبل که گل با بوستان آید.
سعدی.
بسخن گفتن او عقل ز هر دل برمید
عاشق آن قد مستم که چه زیبا برخاست.
سعدی.

نطق

گپ زدن

حرف‌زدن، صحبت کردن، سخن‌رانی کردن، نطق کردن

Speak, Talk

تکلم، حدیث، عنوان، قل، إبلاغٌ عن

تلکم، نطق، منطق

Adresse (f), Adresse [noun], Adressieren, Anrede (f), Ansprechen

بیان

گفتار کردن

نطق زدن

سخن پیمودن

دم گشادن

1260