معنی سراینده توسی حماسه گرشاسب‌نامه

اسدی

اسدی طوسی

اسدی

فنلن

توسی. (ص نسبی، اِ) رنگ دودی روشن. (یادداشت بخط مرحوم دهخدا). طوسی.

سراینده. [س َ ی َ دَ / دِ] (نف، اِ) نغمه کننده. (غیاث). خواننده. مغنی:
سراینده باش و فزاینده باش
شب و روز با رامش و خنده باش.
فردوسی.
یکی گنج ویژه به درویش داد
سراینده را جامه ٔ خویش داد.
فردوسی.
چو در سبز کله خوش آواز راوی
سراینده بلبل ز شاخ صنوبر.
ناصرخسرو.
من که سراینده ٔ این نوگلم
باغ تو را نغمه سرا بلبلم.
نظامی.
|| راوی. (شرفنامه). || مبلغ. رسول. پیغامگزار:
نگه کن که در نامه ٔ آفرین
چه گوید سراینده ٔ پاک دین.
ابوشکور بلخی.
کنون ای سراینده فرتوت مرد
سوی راه اشکانیان بازگرد.
فردوسی.
سخن چون برابر شود با خِرد
روان سراینده رامش برد.
فردوسی.
به گفتار دهقان کنون بازگرد
بگو تا چه گوید سراینده مرد.
فردوسی.
|| خبردهنده. سخن گوینده:
چو بشنید سیندخت از او گشت باز
بر دختر آمد سراینده راز.
فردوسی.
کنون آن سراینده خاموش گشت
مرا نیز گفتن فراموش گشت.
نظامی.
سراینده چنین افکند بنیاد
که چون در عشق شیرین مرد فرهاد.
نظامی.
سراینده استاد را روز درس
ز تعلیم او در دل افتاد ترس.
نظامی.
سراینده خود می نگردد خموش
ولیکن نه هر وقت باز است گوش.
سعدی.
|| مداح. سپاسگر. ثناگو:
به پوزش بگفتند ما بنده ایم
هم از مهربانی سراینده ایم.
فردوسی.
همی گفت هر کس که ما بنده ایم
سخن بشنویم و سراینده ایم.
فرخی.

(مص ل.) دلیری کردن. شجاعت نمودن، (اِ.) شعر رزمی. [خوانش: (حَ س) [ع. حماسه]]

(سَ یا سُ یَ دَ یا دِ) (ص فا.) سرودگوی، نغمه پرداز.

دلاوری، شجاعت، رجز، شعرحماسی، شعررزمی، رزم‌نامه

ملحمه

امری افتخارآمیز که از روی شجاعت، مهارت، و شایستگی انجام شده باشد،
(ادبی) نوعی شعر در وصف پهلوانان که داستان‌های منظوم از نبردها، دلاوری‌ها، و افتخارات قومی و نژادی یک ملت را دربر دارد، مانند شاهنامۀ فردوسی،
(اسم مصدر) شجاعت، دلاوری، دلیری،

پهلوانی

دخترانه، کاری افتخارآفرین که از سر شجاعت و دلاوری یا مهارت انجام شده باشد، دلیری، شجاعت

دلاوری، دلیری

حَماسَه، (حَمَسَ، یَحْمُسُ) شجاع بودن، دلاوری و شهامت، شدت، جنگ، ایضاً داستان دلاوری و قهرمانی،

1599