معنی سرودن

سرودن. [س ُ دَ] (مص) از: سرو + دن (پسوند مصدری)، پهلوی «سروتن » (آواز خواندن)، اوستا ریشه ٔ «سراو» (شنیدن)، هندی باستان ریشه ٔ «چراو». آواز خواندن. تغنی کردن. سراییدن. (از حاشیه ٔ برهان قاطع چ معین). نغمه کردن. (آنندراج). سراییدن. (غیاث). انشاد کردن. نظم کردن. شعر گفتن: پسر رومی در این معنی نیکو سروده است. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 372).
یکی پنج بیتی خوش آمد به گوش
که در محفلی می سرودند دوش.
سعدی.
|| حرف زدن. (آنندراج). گفتن:
سخن هیچ مسرای با رازدار
که او رابود نیز همساز و یار.
فردوسی.

چکامه سرودن. [چ َ م َ / م ِس ُ دَ] (مص مرکب) چامه و قصیده سرودن. شعر گفتن. شاعری و چغامه سرایی کردن. سخن نظم در شیوه ٔ قصیده گفتن. و رجوع به چکامه و چکامه سرای و چکامه سرایی شود.

Compose, Write

سرایه

سرایه

بداهه

سراییدن، شعرگفتن، آواز خواندن، تغنی کردن

Singen

آواز خواندن، شعر گفتن. [خوانش: (سُ دَ) [په.] (مص ل.)]

آواز خواندن،
[قدیمی] شعر خواندن،
شعر گفتن. * سراییدن،

اعدد، غن

لحن حزین

سراییدن، شعر گفتن، نظم کردن

(مصدر) قصیده سرودن قصیده گفتن، شعر گفتن.

نخل سخن بستن

سرودن

320