معنی سعایت

سعایت. [س ِ ی َ] (ع مص) سعایه: طرفه آنکه افاضل و مردمان هنرمند از سعایت و سطبر ایشان در رنجند. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 415). ابوالحسن بن سیمجور عزل خویش از امارت خویش بسعایت او نسبت کرد. (ترجمه ٔتاریخ یمینی). || خراج و باج گرفتن. (منتهی الارب) (آنندراج). || پاره ای از بهای خود دادن مکاتب بجهت آزادی. (منتهی الارب) (آنندراج).

(مص ل.) سخن چینی کردن، بدگویی کردن، (اِ مص.) سخن چینی، بدگویی، تهمت. [خوانش: (سَ یَ) [ع. سعایه]]

سخن‌چینی کردن،
بدگویی کردن از کسی نزد دیگری،

سخنچینی

بدگویى از دیگرى

سخن چینی

بدگویی، تهمت، زفت، سعایه، سخن‌چینی، غمز، نمامی، سخن‌چینی کردن، تهمت زدن

Dirt, Vilification

افتراء

سخن چینی کردن

541