معنی سماوی

سماوی. [س َ] (ص نسبی) منسوب که آسمان باشد. (آنندراج) (ناظم الاطباء):
تن زمینی است میارایش و بفگن بزمین
جان سماویست بیاموزش و بربر بسماش.
ناصرخسرو.
و در این زمان دعوی هیچ آفتی از سماوی و ارضی نکنیم. (تاریخ قم ص 157). || کبود و لاجوردی. (ناظم الاطباء).

(سَ) [ع.] (ص.) آسمانی.

آسمانی،
[قدیمی، مجاز] خداوندی،

آسمانی

آسمانی، سمایی، سپهری، فلکی، هوایی،
(متضاد) ارضی

Celestial, Ethereal, Heavenly

سماوی

الهی , علوی , اسمانی , سماوی

اسمانی , سماوی , بهشتی , خدایی , روحانی

آسمانی (صفت) منسوب به سما ء آسمانی.

سَماوِی، آسمانی

Schwer [adverb]

117