معنی سمط

سمط. [س ُ م ُ] (ع اِ) ج ِ سِماط، به معنی آنچه بدان طعام کشند و جز آن. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). || (ص) ناقه سمط؛ شتر ماده بیداغ و نشان. (منتهی الارب) (آنندراج). ماده شتر بی داغ و نشان. (ناظم الاطباء). || نعل سمط؛ نعل یک لخت. (منتهی الارب). کفش یک لخت ساده ٔ بی آستر. (ناظم الاطباء).

سمط. [س ِ] (ع اِ) رشته ٔ مروارید. (غیاث) (مهذب الاسماء) (دهار) (السامی). رشته ٔ مروارید یا شبه و جز آن. (منتهی الارب) (آنندراج):
خامه ٔ او چو یار شد بادست
سمط لؤلؤ ز یک نقط پیوست.
سنایی.
درکتاب محکم لاَّلی این سه اسم متعالی را در یک سلک نظم قرار داده است و در یک سمط جلوه کرده. (چهارمقاله). || چادر بی آستر که بر دوش اندازند. (ناظم الاطباء) (منتهی الارب) (آنندراج). جامه ٔ یکتا. ج، اسماط. (مهذب الاسماء). || چادر از پنبه یا جامه که از زیر جامه نمایان باشد. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). || (ص) مرد زیرک و سبک و چالاک. (ناظم الاطباء). مرد سبک. (مهذب الاسماء) (منتهی الارب) (آنندراج). || صیاد چالاک سبک دست. || (اِ) ریگ توده ٔ دراز یا آن ریگ که بر زمین مانند رسنی باشد. (منتهی الارب) (آنندراج). || شمله ٔ دستار بر سینه و هر دو کتف افتاده. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). || فتراک. (دهار). دوال فتراک. (مهذب الاسماء) (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). || زره که فارس بر سرین اسب آویزد. || گردن بند. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). || حمیل درازتر از گلوبند. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء).

سمط. [س َ] (ع مص) پاکیزه کردن موی بزغاله جهت بریان کردن. (منتهی الارب) (آنندراج). اورود کردن بزغاله را جهت بریان کردن. (ناظم الاطباء). || آویختن چیزی را. || تیز کردن کارد. || (ص) مرد سبک حال. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء).
سمط [س ُ] (ع اِ) جامه ٔ صوف. (منتهی الارب). جامه ٔ پشمین. (ناظم الاطباء).

گردنبند مروارید

رشته مروارید

سمط

سمط

سمط

سمط، سلک

(س) [ع.] (اِ.) گردن بند، رشته مروارید یا مهره.

آنچه از گلوبند آویزان باشد، رشتۀ مروارید یا مهره، گردن‌بند،

سمط

رشته، عقد، گردن‌بند، رده، رسته

جامه پشمین

سِمْط، رشته مروارید و گردن بند- قلّاده- معانی دیگر مانند صَیّاد- شخص خردمند- لباسِ زیر رداء و غیره نیر دارد (جمع: سُمُوط)

109