معنی سمیع

سمیع. [س َ] (ع ص) شنواننده. شنونده. (آنندراج) (منتهی الارب). شنوا. (دهار) (مهذب الاسماء): اذن سمیع؛ گوش شنوا. (منتهی الارب) (آنندراج):
دوم گوشت شنودن که به روی چشم خود دیدن
سمیع و نیک و بد کیشی اگر حیلت اگردستان.
ناصرخسرو (دیوان چ تهران ص 361).
|| صفتی از صفات باریتعالی و معنی آن داننده ٔ هر چیز. (آنندراج) (منتهی الارب):
ور همچو ماخدای نه جسم است و نه گران
پس همچو ما چرا که سمیع است و هم بصیر.
ناصرخسرو.
|| شیر که از دور حس مردم و جز آن شنود. (آنن__دراج) (منتهی الارب).

(سَ) [ع.] (ص.) شنوا. ج. سمعاء. (از اسماء خداوند).

[جمع: سُمَعاء] [قدیمی] سامع، شنونده، شنوا،
(اسم، صفت) از صفات باری‌تعالی،

شنوا

شنوا، نیوشا،
(متضاد) ناشنوا، اصم

پسرانه، شنوا، از نامهای خداوند

شنواننده و شنونده

سَمِیْع، شنوا- بسیار شنوا- از اَسماءالله است (جمع: سُمَعاء)

180