معنی سین

سین. (اِخ) در بابل سین را رب النوع ماه میدانستند. (ایران باستان ج 1 ص 202 و 382).

سین. [ی ِ] (اِخ) آسوان. از شهرهای مصر قدیم که امروز آن را آسوان نامند. (فرهنگ فارسی معین).

سین. (اِخ) نام شهر چین است و معرب آن صین باشد. (آنندراج). رجوع به صین و چین شود.

سین. (اِخ) نام حضرت رسالت صلوات اﷲ علیه و آله. (برهان). در یس، یاسین «و یاسین معناه یا انسان او یاسید». (؟) (منتهی الارب) (از حاشیه برهان چ معین).

سین. (اِ) آهوی کوچک. (دزی ج 1 ص 714). || کسی که تنحنح بسیار کند. (آنندراج) (برهان) (ناظم الاطباء). || نام حرف پانزدهم از حروف الفبای ابجدی. (ناظم الاطباء). حرفی است معروف از حروف تهجی. (برهان). || سیمیا و کیمیا. (ناظم الاطباء) (آنندراج). اشاره بعلم سیمیا به اصطلاح ارباب صنعت. (برهان) (آنندراج). رجوع به حرف «س » شود.

سین. (اِخ) (سئین) دهی است از دهستان ایردیموسی بخش مرکزی شهرستان اردبیل. دارای 469 تن سکنه. آب آن ازرود سئین. محصول آنجا غلات و حبوبات. شغل اهالی زراعت و گله داری است. (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 4).

گلی سین. [گْلی / گ ِ] (فرانسوی، اِ) از طایفه ٔ گیاهان پروانه ای، نوعی از آن زینتی است. گلی سین چینی قابل ملاحظه، زیبا و با خوشه های آبی یا بنفش رنگ است.

(اِ.) پانزدهمین حرف از الفبای فارسی، س.

نام حرف «س»،

مرتعی در پرتاس لفور سوادکوه

بغض – کینه

(اسم) حرفی از الفبای فارسی و عربی، رمز است برای } سیمیا ‎. {، سید (رسول ص)

حرف نوروزی

از حروف الفبا

س (سین)، حرف دوازدهم از حروف هجائیّه (الفباء) که بحساب جُمَّل (اَبْجَد) مساوی 60 است

120