معنی شراب | جدول یاب

لغت نامه دهخدا

شراب

شراب. [ش َ] (ع اِ) آشامیدنی از مایعات که جویدن در آن نباشد، حلال باشد یا حرام. ج، اشربه. آشامیدنی. نوشیدنی. آب. مقابل طعام. (یادداشت مؤلف). هر شی ٔ رقیق که نوشیده شود. (غیاث اللغات). آشامیدنی و خوردنی از مایعات. (منتهی الارب):
از رز بود طعام و هم از رز بود شراب
از رز بودت نقل و هم از رز بود نبید.
مرغزی.
هر آنکه دشمن تو باشد و مخالف تو
نیازمند شراب و نیازمند طعام.
فرخی.
نگیرد طعام و نگیرد شراب
نگوید سخن با سخن گستری.
منوچهری.
نفس آرزوبوی است دوستی طعام و شراب و دیگر لذتها. (تاریخ بیهقی). آن راکه سبب طعام و شراب باشد از آن باز باید داشت. (ذخیره ٔ خوارزمشاهی).
از پشت دست گیرد دندان من طعام
وز خون دیده یابد لبهای من شراب.
مسعودسعد.
از لطیفی که شراب است... هر چند بیش خوری بیش باید و مردم از او سیر نگردد و طبع نفرت نگیرد که وی شاه همه ٔ شرابهاست. (نوروزنامه). || در استعمال به معنی می و خمر است. (از غیاث اللغات). مایعی که در آن سکر باشد. (کشاف اصطلاحات الفنون). قدماشراب مطلق را بجای خمر به کار نمی برده اند بلکه صفت مسکر را بر آن می افزوده اند: هیچ چیز نیست که از او هم تن را فائده بود و هم روان را...مگر شراب مسکر وز شرابهای مسکر شراب انگوری. (هدایهالمتعلمین ربیعبن احمدالاخوینی بخاری). در عرف عامه بر هر مایع مسکری که از انگور یا سایر میوه ها و حبوب و غیره گرفته شده است اطلاق شود. اما خمر فقط اختصاص به آب انگور جوشیده و تفیده دارد. در اصطلاح اطباء شراب مطلق به معنی خمر است (آب انگور جوشیده ٔ تفیده) و اگر شراب ممزوج گفتند منظورشان شراب مخلوط با آب است. (از کشاف اصطلاحات الفنون).
صاحب آنندراج گوید: بنت الکرم، بنت العنب، جماع الاثم، دختر رز، شاهد زردرخ، ارزن زرین، آتش شجر، آتش توبه سوز، شمع یهودی وش، آب شقایق، آب حرام، زبان بند خرد، آتش سیال، گل نشاط، آتش بی دود، آتش جام، آتش محلول، خون تاک، خون رز، خون خم، خون شیشه، خون مینا، خون خروس، خون خام، خون بط، خون سیاوش، خون کبوتر، خون دل مریم، خون ناموس، شیرین، تلخ، غالیه پرورد، پرده سوز، شبانه، دوساله و دیرساله از صفات و سنگ محک، برق، خورشید، چشم زاغ، چشم کبوتر، خون کبوتر، از تشبیهات او است و آب سرخ، آب انار، آب انگور، آب تاک، آب عنب، آب آتش زای، آب آتشین، آب آتش نما، آب آذرآسا، آب ارغوان، آب گلرنگ، آب آتش لباس، آب آتش رنگ، آب شیراز، آب خرابات، آب طرب، آب شگرفی، آب تلخ، آب سیاه آتش، آتش تر، آتشین دراج، آتش بی باد، آفتاب زرد، اشک تاک، اشک دختر تاک، اشک صراحی، اکسیر رنگ، اکسیر مردمی، بچه ٔ انگور، پیر دهقانی، جان پروین، جان پریان، چراغ مغان، چشم خروس، چکیده ٔ خون، حیض عروس، خاتون عنب، خورشید صراحی، دختر غم، دختر آفتاب، روغن کدو، ریش قاضی، زاده ٔ تاک، زهر مینا، سیم مذاب، شعله ٔ تاک، شمع انگوری، شیره ٔ انگور، شیر شنگرف گون، طفل شش ماهه ٔ رز، طفل رزان، مشیمه ٔ رزان، طلق روان، عروس خاک، عقیق ناب، حنای قدح، شعله ٔ جام، عیسی هر درد، عیسی هر درمان، عیسی دهقان، کیمیای جان، آبگینه ٔ گشنیز خضرم، لعاب لعل، لعاب روان، لعل سفته، لعل مذاب، می دیناری، نسل ادهم، یاقوت مذاب، ناب، ممزوج، نیم رس، نورس، وارسیده، جوانه، یکدست، سرکش، پرزور، روشن، صبح، فروغ، آئینه فام، خوشگوار، گوارنده، جان بخش، جان سرشت، روح پرور، لعل، لعل فام، لاله رنگ، لاله گون، گلرنگ، خون رنگ، شفقی، آذرگون و دینارگون از مترادفات و صفات و تشبیهات اوست. (آنندراج). ام الاثام. ام حنین. ام الخل. ام الشر. ام طرف. ام العمایر. ام الکبایر. بنت الدن. ابنتهالذرجون. بنت اللقود. بنت الکرم. (مرصع):
جرعه برخاک همی ریزم از جام شراب
جرعه بر خاک همی ریزند مردان ادیب.
منوچهری.
هر کجا زهر باشد اگر با کسی یا در طعامی و شرابی... (تاریخ بیهقی). اعیان و ارکان را به خوان بردند و نان خوردن گرفتند و شراب گردان شد. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 349). سلطان ماضی روزی به غزنی نشاط شراب کرد. (تاریخ بیهقی ص 346 چ ادیب).
بماند تشنه و درویش و بیمار آنکه نلفنجد
در این ایام الفغدن شراب و حال و درمانها.
ناصرخسرو.
اگر شراب جهان خلق را چو مستان کرد
توشان رها کن چون هوشیار مستان را.
ناصرخسرو.
شاه شمیران را معلوم شد شراب خوردن، و بزم نهادن آئین آورد و بعد از آن هم از شراب رودها بساختند و نواها زدند. (نوروزنامه).
از بخل شراب ده منی کم نکشی
وز جود پیاله ای بدو دم نکشی.
میرمعزی.
قومی از کأس او مرا در خواب
جرعه خوار شراب دیدستند.
خاقانی.
به عدل تو که توئی نایب از خدا و خدیو
به فضل تو که توئی تائب از شرور و شراب.
خاقانی.
اگر گفتی به وثاق حریف دارم شراب، سلار بی استطلاع درخور حریف نقل و نبید و گوسفند پروانه نوشتی. (تاریخ طبرستان).
هر چه مستت کند شراب تو اوست
و آنکه بی خویش کرد خواب تو اوست.
اوحدی.
- در شراب آمدن، به باده گساری آغاز کردن. به می گساری پرداختن:
چو ساقی در شراب آمد به نوشانوش در مجلس
به نافرزانگی گفتند کاول مرد فرزانه.
سعدی.
- شراب آلوده، شراب آلود؛ آلوده به شراب. آغشته به می و شراب:
گفت حافظ دگرت خرقه شراب آلوده ست
مگر از مذهب این طایفه بازآمده ای.
حافظ.
دوش رفتم به در میکده خواب آلوده
خرقه تردامن و سجاده شراب آلوده.
حافظ.
- شراب ارغوانی، باده ٔ به رنگ ارغوان:
سماع ارغنونی گوش میکرد
شراب ارغوانی نوش میکرد.
نظامی.
- شراب بودن، شریر بودن. (فرهنگ نظام).
- شراب بی کیف، باده ٔ ضعیفی که مستی نیارد. (ناظم الاطباء).
- شراب پخته، شراب رسیده که آن را شراب مقطر و شراب چکیده نیز گویند. (آنندراج). می پخته. می فختج.
- شراب پشت دار، شرابی که ادویه ٔ مقویه ٔ مستی در آن انداخته باشند، چون بیخ لفاح و جوز و مانند آن و این مقابل باده ٔ پشت است. (آنندراج):
از سیه مستی کند گم خویش را هرکس کشید
زان لب نوخط شراب پشت دار بوسه را.
صائب.
- شراب جبوشی، شراب است که در جزیره ٔ جبوش از بلاد غرب از آب دریا ودوشاب سازند و آن حار و عفص می باشد. (فهرست مخزن الادویه).
- شراب حدیث، شرابی که شش ماه بر آن نگذشته باشد و آن را عصیر نیز گویند. (فهرست مخزن الادویه).
- شراب خانه رسان، شرابی که در خانه کشیده باشند و آن نسبت به بازاری بهتر باشد. (آنندراج).
- شراب در سر داشتن، کنایه از مست بودن. اثر مستی شراب در سر کسی بودن: بونعیم شراب در سر داشت. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 317).
- شراب دوشابی، نبیدالدبس است. (فهرست مخزن الادویه).
- شراب ریحانی، شراب خالص خوشبوی. و گفته شده است که شراب رقیق سبزرنگ و خوشبوی است. (تحفه ٔ حکیم مؤمن). خمر صاف خوشبوی معتدل القوام سرخ یا زرد است. (فهرست مخزن الادویه). باده ٔ کهن وخوشبوی. (یادداشت مؤلف): برگ سرو بکوبند و به شراب ریحانی انگبینی بسریشند. (ذخیره ٔ خوارزمشاهی).
- شراب سوسن، می سوسن. (فهرست مخزن الادویه).
- شراب سه منی، مرادف می سه منی و ظاهراً همان است که سه من می را بر آتش جوش دهند تا یک من بسوزد و باقی به کار دارند و آن را سیکی خوانند. (آنندراج).
- شراب شکر، و این رایج هندوستان است. (آنندراج).
- شراب شیراز، نوعی از شراب انگوری سرخ رنگ که بهتر از اقسام شرابهای ایران است. (غیاث اللغات).
- شراب صبح، عبارت از شراب که بدان صبوح می کنند. (آنندراج):
روان شو چون شراب صبح از رگهای مخموران
گره تا چند در یک جای چون آب گهر باشی.
صائب.
- شراب طهور، شراب پاک که در بهشت نصیب بهشتیان خواهد شد. (غیاث اللغات): و سقاهم ربهم شراباً طهوراً. (قرآن 21/76).
سخن در اطعمه بسحاق پاک کرد چو آب
بود که جایزه بستاند از شراب طهور.
ابواسحاق (دیوان اطعمه).
- شراب عتیق، شراب است میان شراب قدیم و متوسط. (یادداشت مؤلف). شراب چهارساله است. (فهرست مخزن الادویه).
- شراب عسل، آن است که دو جزء از شراب عتیق قابض و یک جزء از عسل نیکو برگیرند و در ظروف گذارند تا برسد، و گفته اند که آن انگور فشرده آفتاب دیده و آنگه پخته شده است. (از مفردات ادویه ٔ قانون بوعلی ص 247).
- شراب قابض، شراب غلیظ دبش یا ترش. (از بحرالجواهر).
- شراب قدیم، شراب که چهار سال بر اوگذشته است.
- شراب قندی، مرادف شراب شکر. (آنندراج).
- شراب قورق، شرابی که بجهت منع سلاطین و حکام کمتر بهم رسد. (آنندراج).
- شراب کدو، ظاهراً شرابی که از کدو می ساخته اند، یا در کدو می کرده اند: گفتند که شراب کدو بسیاردادندش با نبیذ آن روز که بدان باغ مهمان بود. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 610).
- شراب کهربائی، نوعی از شراب که رنگش به زردی زند. (آنندراج):
ارغوان گل میکند در باغ من از زعفران
چهره لعلی از شراب کهربائی میکنم.
سلیم.
- شراب کهنه، خندریس. (یادداشت مؤلف).
- شراب گذشته، باده ٔ بی مزه ٔ از کیف افتاده. (ناظم الاطباء). شراب بی مزه ٔ از کیفیت افتاده. (غیاث اللغات). شراب که از حالت اصلی خود گذشته. (از آنندراج):
هر چند خون کباب کند گریه ٔ سماع
از نشئه دور همچو شراب گذشته است.
مفید بلخی.
- شراب گور، این رایج هندوستان است و گور در عرف این دیار قند را گویند. (از آنندراج):
باده ٔ انگور و آب خضر از یک چشمه است
مرد دل در سینه اش هر کس شراب گور خورد.
صائب.
- شراب لب شیرین، شرابی که تلخ و تند نباشد.
- || باده ٔ شیرین. (آنندراج).
- شراب متوسط؛ شراب که شش ماه بر او گذشته باشد و از یک سال تجاوز نکند و آن را شراب عتیق نیز گویند. (از کشاف اصطلاحات الفنون) (بحرالجواهر).
- شراب مثلث، سیکی. شراب مغسول. (یادداشت مؤلف).
- شراب مروق، شرابی است که خبز کعک را در آن خیسانیده و بعد از شش ساعت صاف نموده باشند. (فهرست مخزن الادویه).
- شراب معسل، پنج جزء از آن و یک جزء از عسل را در ظرفی بزرگ گذارند که بجوشد و مقدار کمی نمک بر آن ریزند تا کف آن بالا آید و چون جوشش آن فرونشست در خمهاگذارند. (از کتاب مفردات ادویه قانون بوعلی ص 247).
- شراب مغسول، سیکی. شراب مثلث. (بحرالجواهر).
- شراب ممزوج، در طب، شراب به آب آمیخته است. (از کشاف اصطلاحات الفنون).
- شراب موصل، شرابی که در یک من آن چهار من آب داخل کنند. (آنندراج).
- شراب نوش گوار، شراب عسل. شراب بی خمار. (ناظم الاطباء). باده ٔ نوشین گوار.
- شراب یک منی، شراب که در ظرف یک منی خورند به دلالت حال و اراده ٔ محل. رجوع به نبید یک منی شود.
- شراب یهود، باده ای که پنهان و کم خورند چه یهودان از ترس مسلمانان شراب را پنهان و کم خورند. (ناظم الاطباء).
- مرد شراب، دوستدار باده. حریف میخواری. که باده نوشد. باده پرست:
نه مرد شرابی که مرد ضرابی
نه مرد طعامی که مرد طعانی.
منوچهری.
ما مرد شرابیم و کبابیم و ربابیم
خوشا که شرابست و کبابست و ربابست.
منوچهری.
- امثال:
شراب ار خر خورد پالان ببخشد. (امثال و حکم دهخدا).
شراب خوردن پنهان به ْ از عبادت فاش. (امثال و حکم دهخدا).
شراب زده را شراب دواست. (امثال و حکم دهخدا).
شراب کهن قویتر است.
شراب مفت را قاضی هم میخورد. (امثال و حکم دهخدا).
شراب و خواب و رباب و کباب و تره و نان
هزار کاخ فزون کرد باز می هموار.
(از امثال و حکم دهخدا).
|| در اصطلاح فقیهان آن آشامیدنی را گویند که به اجماع یا رأی خلاف فقهاء حرام شده است. (از اقرب الموارد). || در اصطلاح صوفیان، عشق باشد. (از کشاف اصطلاحات الفنون). شراب نزد سالکان عبارت از عشق و محبت و بیخودی و مستی است که از جلوه ٔ محبوب حقیقی حاصل شود و ساکت و بیخود گرداند و شراب، شمعنور عارفان است که در دل عارف صاحب شهود افروخته میگردد و آن دل را منور گرداند.
- شراب توحید، در اصطلاح عرفا، محو شدن در ذات و مبرا گشتن از شواغل دنیا. (فرهنگ مصطلحات عرفا) (کشاف اصطلاحات الفنون).
- شراب خام، نزدصوفیه عیش ممزوجی است که مقارن عبودیت بود و شراب پخته عیش صرف را گویند که مجرد از اعتبار عبودیت بود. (کشاف اصطلاحات الفنون).
- شراب عشق، کنایه از آنچه مایه ٔ تعلق ودلدادگی شود:
از شراب عشق جانان مست شو
کآنچه عقلت میبرد شرست و آب.
سعدی.
|| به اصطلاح اطبا به معنی شربت دوا. (از غیاث اللغات): شراب بنفشه، شربت بنفشه. (از غیاث اللغات): شراب نارنج. شراب خشخاش. شراب روفا. شراب نیلوفر. شراب عناب. شراب ریباس. شراب غوره و شراب التفاح صالح للغثی و القیی ٔ. (از یادداشت مؤلف).
- شراب اجاص، در اصطلاح اطباء فشرده ٔ اجاص است نه رب آن و فرق میان آن دو آنکه شرابش با شکر است و رب آن عصاره ٔ آن است بدون شکر. (بحرالجواهر).
- شراب ارزن، غبیراء. (یادداشت مؤلف).
- شراب اصول، شربتی که ازچند ریشه ترتیب داده اند. (ناظم الاطباء).
- شراب افسنتین، بگیرند افسنیتن رومی پنج درم سنگ، گل سرخ پانزده درم سنگ، سنبل دودرم سنگ، تربد سپید نیم کوفته دو درم سنگ، همه را اندردو من آب بپزند تا به نیم من باز آید و بپالایند، هربامداد مقدار بیست درم سنگ گرم کنند و بدهند. (ذخیره ٔ خوارزمشاهی).
- شراب حصرم،در اصطلاح اطباء فشرده ٔ آن است نه رب آن. و فرق میان آن دو آنکه شرابش با شکر باشد و رب آن بدون شکر. (بحرالجواهر).
- شراب سفرجل، شراب به ْ.
|| نام قسمی گل است. درختکی است با گلی سرخ تیره رنگ که گل برگهای خشبی شکننده دارد که آن گل بوی شراب دهد. (یادداشت مؤلف). این درخت معروف است به گل شراب. رجوع شود به گل شراب.

شراب. [ش َرْ را] (ع ص) نیک شراب خوار. (منتهی الارب).

فرهنگ معین

شراب

نوشیدنی، می، جام می، دارویی که از شکر یا عسل پخته درست کنند، در سر داشتن کنایه از: مست بودن. [خوانش: (شَ) [ع.] (اِ.)]

فرهنگ عمید

شراب

هرمایعی که آشامیده شود، آشامیدنی، نوشیدنی، نوشابه،
آب انگور یا میوۀ دیگر که تخمیر شده باشد، می، باده،
* شراب پخته: شراب رسیده، شراب چکیده، شراب کهنه،
* شراب پشت‌دار: شرابی که در آن داروهای مقوی ریخته باشند،
* شراب سه‌پخت: [قدیمی] شرابی که به‌واسطۀ جوشش، دو‌سوم آن تبخیر شده و یک‌سوم باقی مانده باشد، شراب ثلثان‌شده، سیکی،
* شراب طهور: شراب پاک که در بهشت نصیب بهشتیان خواهد شد،

حل جدول

شراب

نوشیدنی، می

فرهنگ واژه‌های فارسی سره

شراب

می

مترادف و متضاد زبان فارسی

شراب

باده، خمر، رحیق، سلیل، صهبا، مدام، مسکر، مل، می، نبید، نبیذ

فارسی به انگلیسی

شراب‌

Vin, Vino, Wine

فارسی به ترکی

شراب‬

şarap

فارسی به عربی

شراب

نبیذ

تعبیر خواب

شراب

شراب هایی که به طعم تلخ و ترش و به بوی ناخوش باشند غم و اندوه می آورند و نیکو نیستند، به طور کلی نوشیدن شراب در خواب هم نمی تواند مفید باشد. - محمد بن سیرین

شراب را مال حرام دانسته و مولف نفایس الفنون حکم کلی داده و همه شربت ها را مال و علم دانسته است البته اگر شیرین باشند چون شربت های ترش و دارای طعم های دیگر تعابیری دیگر می یابند. - علامه مجلسی (ره)