معنی شراره

شراره. [ش َ رَ / رِ] (ع اِ) جرقّه. (یادداشت مؤلف). خدره. (نصاب الصبیان). نیم سوخته. (دهار). آتشپاره و جرقه ٔ آتش. (ناظم الاطباء):
سر نوک نیزه ستاره ببرد
سر تیغ تاب از شراره ببرد.
فردوسی.
از بیم تو بهراسد در چرخ ستاره
پنهان شود از سهم تو در سنگ شراره.
منوچهری.
حراقه وار درزنم آتش به بوقبیس
ز آهی که چون شراره مجزا برآورم.
خاقانی.
از شراره ٔ آه مشتاقان دل
آتش عنبرفشان برکرد صبح.
خاقانی.
شراره زان ندارد پرتو شمع
که این نور پراکنده است و آن جمع.
نظامی.
هیمه ٔ بسیار را شراره ای کافی است. (از شاهد صادق).
|| زبانه ٔآتش. (ناظم الاطباء).
- شراره ٔ کارزار؛ اشتداد جنگ. (ناظم الاطباء).

(شَ رَ یا رِ) [ع. شراره] (اِ.) واحد شرار، جرقه.

ریزۀ آتش که به ‌هوا می‌پرد، جرقه،

اخگر، جرقه

آبژ، اخگر، جرقه، شرار، شرر، شعله، لهیب

دخترانه، جرقه آتش, گرمای سوزان، عشق فراوان، نامی کردی، درخشش، روشنی، جرقه

آتشپاره و جرقه آتش

جرقه، ریزش آتش

سینجر

706