معنی شیوا، کریشنا، وارونا

از خدایان هندى

از خدایان هندى

رسا

از خدایان هندى

وارونا. (اِخ) از خداوندان هندو. در کتاب یشتها تألیف آقای پورداود چنین آمده است: اهورامزدای ایرانیان مانند زئوس یا ژوپیتر از پروردگاران طبیعت نیست در واقع به هیچیک از پروردگاران اقوام قدیم شباهتی ندارد نه با خدایان سومر و آکاد و آشور و بابل (فنیقی) و مصر و نه با پروردگاران یونان ورم حتی با هیچیک از خداوندان هند مثل اندرا و وارونا و غیره که روزی معبود ومسجود ایرانیان هم بوده اند مناسبتی ندارد... در نزدهندوان اسور غالباً از برای پروردگاران بزرگ استعمال شده است و بخصوص دروید عنوان وارونا میباشد، این عنوان نیز در کتاب مقدس هندوان فقط چهار بار به انسان داده شده است. گفتیم که امشاسپندان به آدی تیاس برهمنان مربوط است، در آیین هندوان آدی تیاس عبارت است از هفت تن از پروردگاران. آدی تیاس یعنی پسران آدی تی که آلهه ای میباشد. از میان این هفت برادر اسم واروناو میترا غالباً تکرار شده است و گاه هم ایرمان در جزو آنان شمرده میشود. رجوع به وارون و وارونه و ایران باستان ج 1 ص 39 شود.

شیوا. [شی] (ص) فصیح. ظریف. بلیغ. (یادداشت مؤلف) (مؤید الفضلاء) (فرهنگ جهانگیری). فصیح و بلیغ. (ناظم الاطباء) (از برهان) (از غیاث) (از آنندراج) (از انجمن آرا). نغز.خوب. جید. نیکو: شیوه ٔ شیوا. سخن شیوا:
گشتم از یمن مدحت شه دین
در سخن بس تبستغ و شیوا.
منجیک.

شیوا. [شی] (اِخ) سومین تشخص تثلیث هندی، خدای مخرب. (فرهنگ فارسی معین).

شیوا. [شی] (اِخ) دهی است از بخش مرکزی شهرستان لاهیجان. آب از نهر کیاجو از سفیدرود. سکنه ٔ آن 301 تن. (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 2).

پسرانه، نام یکی از خدایان هندو

دخترانه، شیرین بیان، خوش زبان، ایزد بزرگ هندیان باستان، فصیح، بلیغ

کِریشنا Krishna، در آئین وِدا یا هندو یا برهما، همان وِیشنُو Vishnu خداوند حیات و حافظ جهان و محبوب انسان است و کریشنا رجعت این خدا باین دنیاست،

آنچه مغز و قلب را از آلایش پاک می کند، فقط دانش است؛ آنچه برجای می ماند بی دانشی است.

آزادی هرگز کاری به نادرست انجام نمی دهد، آزادی کاملاً با نافرمانی دیگرگون است.

اگر آموختن درباره ی خود، بر پایه ی گفته های دیگران باشد، ما درباره ی آنها چیز آموخته ایم و نه درباره ی خویش.

زمانی، تهیدستی، چیز زیبا و شگفت انگیزی خواهد بود که ذهن، از جامعه رها شود.

اگر شما خود را با دیگران نسنجید، آنچه که هستید، همان خواهید بود.

رنجهای ناشی از سرکوبی و قوانین بی رحم ناشی از وفادار ماندن به یک الگو، هیچ یک منجر به درک حقیقت نمی شوند.

من، "تمامیت" یک چیز را زمانی می توانم ببینم که "اندیشه" در آن دخالتی نداشته باشد.

تا زمانی که اندیشه ای از حافظه، تجربه یا دانش، که همه مربوط به گذشته اند، سرچشمه نگرفته باشد، به هیچ وجه، شخصی به نام اندیشمند هم وجود نخواهد داشت.

اگر تفکر قادر به دریافت حقیقت باشد، نمی توان آن امر را حقیقت نامید.

هریک از ما در همه ی روابطمان، تصویری را در مورد دیگری در ذهن می سازیم (همان گونه که طرف مقابل نیز تصویری از ما در ذهن دارد). در نتیجه، "دو تصویر" با یکدیگر در ارتباطند، نه دو موجود بشری.

انسانی که براستی جدی است و با شوق فراوان، خواستار درک درستی و عشق است، اصولاً هیچ مفهوم یا تصویری در ذهن ندارد؛ او تنها در "آنچه که هست"، زندگی می کند.

برای کشف، برای یادگیری چیزی بنیادی، شما ناگزیرید گنجایش رفتن به عمق را داشته باشید.

ما نتیجه ی انواع نفوذها و تاثیرات هستیم و هیچ چیز تازه ای در ما وجود ندارد؛ چیزی که خودمان آن را کشف کرده باشیم؛ چیزی که بکر و دست نخورده باشد.

با حقیقت روبرو شوید، به آن نگاه کنید، از آن نگریزید؛ زیرا زمانی که فرار می کنید، زمان آغاز ترس است.

تا زمانی که ما از زندگی می ترسیم، از مرگ نیز هراسان خواهیم بود.

زمان، فریب دهنده ای بیش نیست، بدین جهت که هیچ کاری برای کمک به ما در راه دگرگون ساختن خود نمی کند.

تنها یک ذهن بی گناه می داند که عشق چیست، این، تنها ذهن بی گناه است که می تواند در دنیایی که پاک نیست، زندگی کند.

برای درک یک حقیقت، باید به آن نگاه کنیم، نه اینکه از آن بگریزیم.

هرگز راهی به واقعیت وجود ندارد، همان گونه که راهی به حقیقت نیز وجود ندارد؛ شما ناگزیرید خود، راهنما و قانون خود باشید.

یک ذهن زنده، ذهنی است آرام، ذهنی است که نه مرکزی دارد و نه مکانی و نه زمانی. یک چنین ذهنی نامحدود است، یک چنین ذهنی، تنها حقیقت موجود است.

هریک از ما تصوری از آنچه که می اندیشیم هستیم یا باید باشیم، در ذهن داریم و آن تصور، ما را از دیدن خود، همان گونه که به راستی هستیم، باز می دارد.

تنها، ذهنی که به یک درخت یا به ستارگان یا به تلألوی آب یک رودخانه با واگذاری و گردن نهادن خود می نگرد، می داند زیبایی چیست.

دریافتن و ادراک خود، آغاز حکمت است.

تنها، زمانی که ما پیوند راستین بین یکدیگر را درک کنیم، امکان عشق ورزیدن و عاشق شدن وجود دارد.

راستی، هیچ جاده ای ندارد و همین، زیبایی راستی است.

زمانی که شما آغاز می کنید به گفتن این مسئله که "من خود را می شناسم"، به راستی، از یادگیری درباره ی خود بازایستاده اید.

یکی از دشواریهای بزرگ ما، ندیدن خودمان به گونه ای درست و روشن است.

اگر انسان بخواهد چیزی را به گونه ای روشن و دقیق ببیند، می بایست ذهنش بسیار آرام و به دور از همه ی کینه ورزی ها، فریب ها، گفتگوها، تجسم ها و تصاویر باشد.

آنچه ذهن را از وابستگی رها می کند، دیدن کل ساختار و طبیعت برانگیختن و وابستگی است و دیدن اینکه چگونه آن وابستگی، ذهن را کودن، منگ و کم کار می کند.

بسیاری از ما می خواهیم ذهنمان را پیوسته سرگرم نگهداریم، تا خود را آنگونه که هستیم نبینیم.

ساده نگریستن به هر چیز، یکی از دشوارترین کارها در دنیا به شمار می آید. زیرا ذهن ما ذهنی پیچیده است.

شما هنگامی می توانید در ژرفا نفوذ پیدا کنید که ذهنتان به تیزی یک سوزن و به استواری و قدرت یک الماس باشد.

زندگی کردن در همین زمان [اکنون]، یک دریافت آنی و زیبا و شادی بزرگ است، بدون جستجو و کسب لذت از آن.

زندگی کردن یعنی همواره در زمان اکنون بودن.

شما درباره ی زیبایی یا عشق، سخن می گویید و درباره ی آنها بسیار می نویسید، ولی هرگز عشق و زیبایی را نشناخته اید، به جز در زمانهای اندکی از وانهادن خود.

مسائل، تنها در زمان وجود دارند و هستی پیدا می کنند. یعنی هنگامی که ما با موضوعی به گونه ی کامل برخورد نمی کنیم، خود این عدم برخورد کامل با موضوع، سبب آفریدن مسئله می شود.

تا زمانی که مرکزی وجود دارد که در پیرامون خود، فاصله هایی را می آفریند، نه عشق وجود خواهد داشت و نه زیبایی.

مادام که حیوان، ناز و نوازش می شود، واکنش های زیبایی دارد، ولی به محض اینکه با او مخالفت می شود، همه ی خشونت طبیعتش پدیدار می گردد.

در آیین هندوئیسم، خدای مخرب و مظهر انهدام که معمولاً او را به‌صورت مردی عبوس نمایش می‌دهند،
آیین پرستش شیوا که یکی از سه صورت مهم آیین کنونی هندوئیسم را تشکیل می‌دهد،

Krishna

1162