معنی عافیت

عافیت. [ی َ] (ع اِمص) عافیه. صحت. سلامت. تندرستی:
توبه سگالی که نیز باز نگردی
سوی بلا گرت عافیت دهد این بار.
ناصرخسرو.
عافیت را نشان نمی یابم
از بلاها امان نمی یابم.
خاقانی.
از عافیت مپرس که کس را نداده اند
در عاریت سرای جهان عافیت عطا.
خاقانی.
همچنین قدر عافیت کسی داندکه به مصیبتی گرفتار آید. (گلستان). و رجوع به عافیه شود. || پارسایی. زهد. (آنندراج):
آنان که به کنج عافیت بنشستند
دندان سگ و دهان مردم بستند.
سعدی (گلستان).
عافیت چشم مدار از من میخانه نشین
که دم از خدمت رندان زده ام تاهستم.
حافظ.

عافیت گاه. [ی َ] (اِ مرکب) جای امن. جای سلامت. مأمن. محل عافیت و سلامت:
پس ز هر منزلی وهر راهی
باز می جست عافیت گاهی.
نظامی.

عافیت خواهی. [ی َ خوا /خا] (حامص مرکب) سلامت خواهی. سلامت طلبی:
شه چو از فتنه یافت آگاهی
در بلا دید عافیت خواهی.
نظامی.

بستان عافیت. [ب ُ ن ِ ی َ] (ترکیب اضافی، اِ مرکب). کنایه از بهشت جاودان است. (انجمن آرا).

خواب عافیت. [خوا / خا ب ِ ی َ] (ترکیب اضافی، اِ مرکب) خواب راحت. خواب خوش. خواب شیرین.

afiyet

(اِمص.) سلامت، تندرستی، رستگاری، پارسایی، مجازاً محافظه کاری. [خوانش: (یَ) [ع. عافیه]]

تندرستی، صحت، سلامت،
[قدیمی، مجاز] زهد، پرهیزکاری،

آن‌که خواهان عافیت و سلامت است،

صحت و سلامت

عافیت: سلامتی و تندرستی، ضرب المثل: آنکس که مصیبت دید قدر عافیت را مى داند

عافیت جویی سلامت خواهی.

(اسم) جای عافیت محل آسایش.

تندرستی، صحت، سلامت

آن که خواهان سلامت و عافیت است.

تندرستی، سلامتی، سلامت، صحت، رستگاری، نجاح، پارسایی، تقوا، زهد

561