معنی عفیف

عفیف. [ع َ] (ع ص) پارسا. (منتهی الارب). مرد پارسا و پرهیزگار از حرام. (غیاث اللغات) (آنندراج). پارسا و پرهیزگار. (دهار). کسی که عفت پیشه دارد. (فرهنگ فارسی معین) (از اقرب الموارد). پاکدامن. (دستور اللغه). خویشتن دار. خوددار. آبرومند.باعفت. عَف ّ ج، أعفّاء. (منتهی الارب) (اقرب الموارد): به کمتر زله ای عقوبات عفیف کردی. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی ص 368).
- عفیف الطعمه، حلال خوار. (یادداشت به خط دهخدا).

عفیف. [ع ُ ف َ] (اِخ) از اعلام است. (از منتهی الارب).

عفیف.[ع ُ ف َ ی ی ِ] (ع ص مصغر) مصغر عَفیف است و آن نام چند تن باشد. (از منتهی الارب). رجوع به عَفیف شود.

(عَ) [ع.] (ص.) پرهیزگار، پاکدامن.

کسی که از کار بد و حرام خودداری می‌کند، پرهیزکار، پارسا، پاکدامن،

پاکدامن

مستور

باآزرم، باتقوا، باحیا، باشرم، باعفاف، باعفت، پارسا، پاک، پاکجامه، پاکدامن، شریف، معصوم، نجیب،
(متضاد) آلوده‌دامن، ناپاک

Chaste, Modest, Moral, Pious, Pure, Vestal, Virgin, Virginal, Virtuous

عذراء، عفیف، مستقیم، نظیف

دخترانه، دارای عفت، پرهیزکار، پارسا

عفیف , پاکدامن , خالص ومهذب

پارسا و پرهیزگار از حرام

عَفِیْف، با عفَّت- پرهیزکار (جمع:اَعِفَّه-اَعِفاء)،

240