معنی غانم

لغت نامه دهخدا

غانم

غانم. [ن ِ] (ع ص) نعت فاعلی از غَنْم و غُنْم و غَنَم. گیرنده ٔ غنیمت. رسیده به غنیمت و با تنوین دنبال کلمه ٔ سالم استعمال شود: سالماً غانماً. گویند: سفر را چگونه گذراندید، در جواب گویند: سالماً غانماً؛یعنی تندرست و بهره گیرنده سفر را گذراندم و نیز گویند: امید است سفرتان سالماً غانماً به پایان آید.

غانم. [ن ِ] (اِخ) ابن ولید مالقی مخزومی مکنی به ابومحمد. ابن خاقان گفته است: او مردی دانا و هوشیار و فقیه و مدرس و استاد و نیکوخط و امام اهل اندلس است و در ادب مقامی ارجمند و اشعاری بلند دارد و از آن جمله است:
صَیِّرْ فؤادَک للمحبوب منزله
سم الخیاط مجال للمحبین
و لا تسامح بغیضاً فی معاشره
فقلما تسع الدنیا بغیضین.
ثلاثه یجهل مقدارها
الامن و الصحه و القوت
فلا تشق بالمال من غیرها
لو أنه درّ و یاقوت.
(از معجم الادباء چ مارگلیوث ج 6 ص 112).
ورجوع به اعلام زرکلی ج 2 ص 758 شود.

غانم. [ن ِ] (اِخ) نام مردی. (منتهی الارب).

غانم. [ن ِ] (اِخ) نام یکی از رؤسای اکراد طایفه ٔ برزیکانی.مؤلف تاریخ کُرد بنقل از کامل ابن اثیر آرد: در این سال حسنویه پسر حسین کرد برزیکانی در سرماج وفات یافت. او امیر طایفه ای از برزیکان بود که آنان را برزینی گویند و خالوهای او ونداد و غانم فرزندان احمد بودند و بر شعبه ای دیگر ازآن طایفه ریاست داشتند موسوم به عیشانیه. رفته رفته بر نواحی دینور و نهاوند و همدان و صامغان دست یافتند و نفوذ آنان تا اطراف آذربایجان و حد شهرزور روان شد، پنجاه سال حکمرانی کردند. هر یک از این امراء راهزاران مرد سپاهی در فرمان بود. غانم در سال 350 هَ. ق. بدرود حیات گفت و فرزندش ابوسالم دیسم در قلعه ٔ قسنان به جای پدر نشست تا ابوالفتح بن العمید او رااز آن جایگاه براند و دزهای قسنان و غانم آباد را بگرفت... (تاریخ کرد تألیف رشید یاسمی صص 182-183).

غانم. [ن ِ] (اِخ) حصاری است در کوههای قرب نهاوند.

غانم. [ن ِ] (اِخ) محمد عبدالواحد. یکی از متأخران هم عصر صاحب کتاب محاسن اصفهان که در ذیل ذکر هشتم این کتاب نام او در عداد بزرگان اصفهان یاد شده است. (ترجمه ٔ محاسن اصفهان چ اقبال ص 123).

غانم. [ن ِ] (اِخ) (محمد...) وی ازافاضل عصر خویش و دیوان شعرش همه جا شهرت داشته است و او جد غانمی محدث است. (انساب سمعانی ورق 406).

غانم. [ن ِ] (اِخ) عبدالرحیم، مکنی به ابوبکر. یکی از متأخران هم عصر صاحب کتاب محاسن اصفهان که در ذیل ذکر هشتم این کتاب نام او در عداد بزرگان اصفهان یاد شده است. (ترجمه ٔ محاسن اصفهان چ اقبال ص 123).

غانم.[ن ِ] (اِخ) (خلیل...) خلیل بن ابراهیم بن غانم، محقق و متتبعی سوری و مسیحی و از نویسندگان عرب به زبانهای خارجی است. وی در بیروت متولد شده و در لبنان به کسب علم پرداخته است. عهده دار مشاغل و مناصبی چند بوده و سپس به اسعدپاشا والی سوریه که پس از چندی به مقام صدارت عظمای دولت عثمانی رسیده پیوسته است و همین اسعدپاشا او را نخست بسمت مترجم وزارت خارجه و پس از مدتی بسمت مترجم صدارت عظمی معین کرده است (1292هَ. ق.). او در سال 1294 از سوریه به نمایندگی مجلس نواب عثمانی انتخاب شده است. پس از آن مورد خشم حکومت عثمانی قرار گرفته از بیم به پاریس فرار کرد و در آن جا روزنامه ای عربی بنام البصیر نشر داد ولی مدت نشر آن طولانی نبود و از آن پس به بازرگانی پرداخت ودر ضمن مقالاتی برای جراید ترکی، عربی، فرانسوی، انگلیسی می نوشت. تألیفات او بشرح ذیل است: 1- کتابی بنام اقتصاد سیاسی به زبان عربی. 2- رساله ای که در آن گمان و نظر کسانی را که تصور می کردند مسیحیان بلاد عثمانی از بیگانگان حمایت می کنند رد و بر آنان اعتراض کرده است. 3- کتابی در تاریخ پادشاهان آل عثمان که به زبان فرانسه و در دو جلد است. 4- کتابی به عربی که نام آن را زندگی مسیح گذاشته است. او پس از چندی که در پاریس گذراند به سویس رفت و در آنجا روزنامه ای بنام «کرواسان » تأسیس کرد و در آن روزنامه بر رفتار وکردار سلطان عبدالحمید و پیروان او بسیار خرده گرفت و بعد آن را تعطیل کرد و در فرانسه به حال غربت وفات یافت (1903 هَ. ق.). او مردی ادیب در زبان ترکی وزبان فرانسه بود و به زبان فرانسه شعر می گفت و نسبت به وطن خود و مصالح آن بسیار غیرت می ورزید و در وطن پرستی تعصب شدید داشت و با هر اندیشه ٔ بیگانه و بیگانه پرستی سخت مخالف و معارض بود. (اعلام زرکلی ج 1 ص 295). و رجوع به معجم المطبوعات ج 2 ستون 1405 شود.

غانم. [ن ِ] (اِخ) نخبه الدهر دمشقی آرد: فصل پنجم در ذکر اولاد حام بن نوح و ایشان عبارتند از قبط و نبط و بربر و سودان با بسیاری طوایف آنان، و سپس مؤلف در همین فصل نویسد: و از طوایف مسلمین غانم است. (نخبه الدهر ص 266 و 268).

غانم. [ن ِ] (اِخ) ابن محمد بغدادی، مکنی به ابومحمد. او راست: کتاب مجمع الضمانات و کتاب ملجاً القضات عندتعارض البینات. (معجم المطبوعات ستون 385 و 515).

غانم. [ن ِ] (اِخ) ابن محمد برجی صاحب ابونعیم اصفهانی. از مردم برج، قریه ای به اصفهان.

غانم. [ن ِ] (اِخ) ابن محمد بغدادی حنفی متوفی در حدود (1030 هَ. ق.) او راست: کتاب حصن الاسلام در اصول و فروع دین. (کشف الظنون چ 1 استانبول ج 2 ص 439).

غانم. [ن ِ] (اِخ) ابن عمربن محمدبن احمدبن مسلم. محدث است. (ذکر اخبار اصبهان ص 150).

غانم. [ن ِ] (اِخ) ابن سعد. مؤلف نفحات الانس آرد: غانم بن سعد رحمه اﷲ از بغداد بود و با ابومحمد حریری صحبت داشته بود و در ورع و مجاهده کامل بود. وی را پس از وفات به خواب دیدند گفتند حق تعالی با تو چه کرد گفت ؟ بر من رحمت کرد و به بهشت درآورد. (نفحات الانس چ هند ص 91).

غانم. [ن ِ] (اِخ) ابن رحمه. یکی از عمال الراضی باﷲ، (اخبار الراضی باﷲ، الاوراق ص 142).

غانم. [ن ِ] (اِخ) ابن حسین خصیب. یکی از متأخران هم عصر صاحب کتاب محاسن اصفهان که در ذیل ذکر هشتم این کتاب نام او را در عداد بزرگان اصفهان آورده است. (ترجمه ٔ محاسن اصفهان چ مرحوم عباس اقبال ص 123).

غانم. [ن ِ] (اِخ) ابن حسین مکنی به ابوالغنائم موشیلی از اهالی موشیل که دهی است به آذربایجان و یا منسوب است به موشیلا که کتابی است ترسایان را و جدش نصرانی بود.

غانم. [ن ِ] (اِخ) ابن ابی العلاء الاصبهانی. یکی از شعرای بزرگ اصفهان که به عربی شعر گفته است و در باب پنجم از جزء سوم یتیمه الدهرثعالبی ترجمه ٔ حالش آمده است. ثعالبی او را بسیار ستوده و از اینکه دیوانش بدست نیامده اظهار تأسف کرده است. چند بیت از اشعار او برای نمونه نقل میشود:
اصبحت صباً دنفاً
بین عناء و کمد
اعوذ من شرالهوی
بقل هواﷲ احد.
فان قیل لی صبراً فلا صبر للذی
غدا بیدالایام تقتله صبرا
و ان قیل لی عذراً فواﷲ ما اری
لمن ملک الدنیا اذا لم یجد غدراً.
(یتیمه الدهر جزء 3 چ دمشق ص 146 و 147).

غانم.[ن ِ] (اِخ) دهی از دهستان گندزلو بخش مرکزی شهرستان شوشتر واقع در 30 هزارگزی جنوب خاوری شوشتر و 2 هزارگزی باختری شوسه ٔ مسجدسلیمان به اهواز. دشت، گرمسیر مالاریائی. دارای 150 تن سکنه ٔ شیعه. آب آن از شعبه ٔ گرگر و کارون. محصول آن غلات و شغل اهالی زراعت است. راه در تابستان اتومبیل رو است. ساکنین از طایفه ٔ عرب مجاهد هستند. (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 6).