معنی فریفتن | جدول یاب

لغت نامه دهخدا

فریفتن

فریفتن. [ف ِ / ف َ ت َ] (مص) پهلوی فرفتن. فریبیدن. فرهیفتن. فریب دادن. گول زدن. گمراه کردن. (فرهنگ فارسی معین). بازی دادن. (یادداشت بخط مؤلف). این کلمه مصدر ماضی است و مضارع و امر آن از فریبیدن اشتقاق می یابد:
همانا دلش دیو بفریفته ست
که بر بستن من چنین شیفته ست.
فردوسی.
تو با تاج و با تخت نشکیفتی
خرد را بدینگونه بفریفتی.
فردوسی.
امیر مسعود عبدوس را فراکرد تا که کدخدایان ایشان را بفریفت. (تاریخ بیهقی). و در نهان حاجبش را طغرل که وی را عزیزتر از فرزندان داشتی بفریفتند. (تاریخ بیهقی).بجای آوردند که ایشان را فریفته اند. (تاریخ بیهقی).
ترا به مهره و حقه فریفتند ایراک
چو حقه بی دل و مغزی، چو مهره بی سر و پا.
خاقانی.
|| فریب خوردن. گول خوردن. (فرهنگ فارسی معین):
خرد را کنی بر دل آموزگار
بکوشی که نفریبی از روزگار.
فردوسی.
پیری عالم نگر و تنگیش
تا نفریبی به جوان رنگیش.
نظامی.
مرا آن به که از شیرین شکیبم
نه طفلم تا به شیرینی فریبم.
نظامی.
نفریبی به آشنایی کس
کس خود تیغ خودشناسی بس.
نظامی.