معنی فلو | جدول یاب

لغت نامه دهخدا

فلو

فلو. [ف َل ْوْ] (ع مص) باز کردن کودک را از شیر، یا جدا نمودن آن را و دور داشتن. (منتهی الارب) (اقرب الموارد). از شیر باز کردن. (تاج المصادر بیهقی). || زدن کسی را به شمشیر یابر سر کسی زدن شمشیر را. (منتهی الارب). زدن کسی را به شمشیر. (اقرب الموارد). شمشیر بر سر زدن. (تاج المصادر بیهقی). || سفر کردن. || عاقل گردیدن بعدِ نادانی. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد). || پروردن. (تاج المصادر بیهقی).

فلو. [] (اِ) نارمشک است، و هزارچشان را نیز نامند. (فهرست مخزن الادویه). هزارچشان. هزارفشان. نارمشک. رجوع به این کلمات شود.

فلو. [ف ِل ْوْ] (ع اِ) خرکره و اسب کره ٔ یکساله یا ازشیربازکرده. ج، افلاء. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد). مؤنث آن فلوه است. (اقرب الموارد). رجوع به فِلْوه شود.

فلو. [ف َ ل ُوو / ف ُ ل ُوو] (ع اِ) خرکره و اسب کره ٔ یکساله یا ازشیربازکرده. ج، فَلاوی ̍. (منتهی الارب). ج، فلاوی، افلاء. مؤنث آن فَلُوّه است. (از اقرب الموارد).

فلو. [ف ُ ل ُوو] (ع اِ) ج ِ فلاه. (منتهی الارب).