معنی فه

فه. [ف َهَ هَ] (ع ص) درمانده در سخن. (منتهی الارب). فهیه. (اقرب الموارد).

فه. [ف َه ْ / ف ِه ْ] (اِ) چوب پهنی که کشتی بانان بدان کشتی رانند. || آهنی بیل مانند که در میان آن چوبی و در دو طرف آن ریسمانی بندند و یکنفر سر چوب را و دو نفر دیگر سرریسمان را به دست گیرند و زمین شیارکرده را بدان هموار سازند. مجرفه. پل کش. فهد. (فرهنگ فارسی معین).

چوب پهنی که کشتی بانان بدان کشتی را رانند، آهنی بیل مانند که در میان آن چوبی و بر دو طرف وی ریسمانی بندند. یک شخص سر چوب را و دو کس دیگر هر یک ریسمان را به دست گیرند و زمین شیار کرده را بدان هموار سازند. مجرفه، پل کش. [خوانش: (فِ یا فَ) [طبر.] (اِ.)]

پاروی قایقرانان

گنگ درمانده به سخن ‎ چوب پهنی که کشتیبانان بدان کشتی رانند، آهنی بیل مانند که در میان آن چوبی و بر دو طرف وی ریسمانی بندند یک شخص سر چوب را دو کس دیگر هر یک را سر ریسمان را به دست گیرند و زمین شیار کرده را بدان هموار سازند مجرفه پل کش فهد، تخته ای که برزیگران بدان زمین را هموار می کنند.

85