معنی فیلم هوشنگ درویش پور

تپلی

درویش. [دَرْ] (اِخ) لقب علی درویش مشهور به سگ بچه. رجوع به علی درویش در ردیف خود شود.

درویش. [دَرْ] (اِخ) لقب علی بن امیربایزید جلایر. رجوع به علی درویش در ردیف خود شود.

درویش. [دَرْ] (اِخ) لقب علی بن حسن بن ابراهیم انکوری مصری. رجوع به علی درویش در ردیف خود شود.

درویش. [دَرْ] (اِخ) لقب علی بن ابراهیم از اهالی حلب. رجوع به علی درویش در ردیف خود شود.

درویش. [دَرْ] (اِخ) نام مملکت مهدی در سودان مصر. (یادداشت مرحوم دهخدا).

درویش. [دَرْ] (ص، اِ) خواهنده از درها. (غیاث). گدا. (لغت محلی شوشتر نسخه ٔ خطی). سائل یعنی گدائی که با آوازی خوش گاه پرسه زدن شعر خواند. فقیران که گدائی کنند و درآن گاه به آواز خوش شعر خوانند و تبرزین بر دوش و پوست حیوانی چون گوسفند و شیر و امثال آن بر پشت دارند و موی سر دراز و آویخته و موی ریش و سبلت ناپیراسته و ژولیده دارند. (یادداشت مرحوم دهخدا).کلمه در اصل درویز بود «زا» را به شین معجمه بدل کرده اند، و درویز در اصل درآویز بوده به معنی آویزنده از در، چون گدا به وقت سؤال از درها می آویزد یعنی درها را می گیرد لهذا گدا را درویش گفتند. و بعضی محققان نوشته اند که درویش در اصل دریوز بود در میان یاء و واو قلب مکانی کردند درویز شد بعد زاء را به شین بدل کردند، و یوز صیغه ٔ امر است از یوزیدن که به معنی جستجو کردن است. و چون اطلاق این لفظ برخدارسیدگان گوشه نشین صادق نمی آید و زیبا نمی نماید لهذا فقیر صاحب معرفت را بجهت تمیز درویش به ضم دال باید گفت، در این صورت مرکب باشد از در که به معنی مروارید است و ویش که در اصل واش بود مزیدعلیه وش که کلمه ٔ تشبیه است. (از غیاث). در قدیم درویشان برخلاف زمان ما که موی سر و ریش دراز دارند، موی می سترده اند چنانچه سعدی گوید: ظاهر درویشی جامه ٔ ژنده است و موی سترده و حقیقت دل زنده است و نفس مرده. (یادداشت مرحوم دهخدا).
- درویش دل، گداطبع. گداطبیعت. خسیس. بخیل. گداصفت:
مالداران توانگر کیسه ٔ درویش دل
در جفا درویش را از غم توانگر کرده اند.
سنائی.
|| فقیر. مسکین. بی بضاعت. بی چیز. مفلس. مقابل مالدار. بی نوا. محتاج. تهیدست. مقابل مرد درم. مقابل توانگر. أرمل. أرمله. تَروب. تَریب. (منتهی الارب). خلیل. (دهار). سُبرات. سُبرُت. سِبروت. سِبریت. (منتهی الارب). صُعلوک. (زمخشری). عاِهن. عائل. (دهار). عَدِم. عَدوم. (منتهی الارب). عَدیم. عَوَز. علیه. فقیر. (دهار). مختل. مخل. (منتهی الارب). مسکین. (دهار). مُعتَرّ. مُعدِم. مَعدوم. (منتهی الارب). مَعسِر. (دهار). معوز. مفلاک. مقتر. (ترجمان القرآن جرجانی):
ُکرد از بهر ماست تیریه خواست
زانکه درویش بود عاریه خواست.
شهید (از فرهنگ اسدی ص 500).
اگر بگروی تو بروز حساب
مفرمای درویش را شایگان.
شهید.
توانگر برد آفرین سال و ماه
و درویش نفرین برد بی گناه.
ابوشکور.
چغانیان شهری است... با هوای خوش و مردمانی درویش. (حدود العالم). [مردم لابه از سودان] مردمانی دزدند و درویش و همه برهنه. (حدود العالم چ دانشگاه ص 200). کوکث، خشکاب، شهرکهائی اند... با کشت و برز بسیار و مردمانی درویش. (حدود العالم). چغانیان ناحیه ای بزرگ است و بسیار کشت و برز و برزیگران کاهل و جای درویشان. و لکن با نعمت بسیار است. (حدود العالم). و این [بتمان] ناحیه ای است با کشت و برز بسیار و جای درویشان ! و اندر وی دهها و روستاهای بسیار است. (حدود العالم). سکلکند، شهرکی است [به خراسان] اندر میان کوهها نهاده بسیار کشت و برز و جای درویشان. (حدود العالم).
تهمتن برو آفرین کرد نیز
به درویش بخشید بسیار چیز.
فردوسی.
دگر هرچه بودش به درویش داد
بدان کس کجا خویش بد بیش داد.
فردوسی.
ندارد همی روشنائیش باز
ز درویش و از شاه گردن فراز.
فردوسی.
گر ایدون که درویش باشد برنج
فراز آرداز هر سوئی نام و گنج.
فردوسی.
به هر شهر کاندر شدی دادگر
به درویش دادی بسی سیم و زر.
فردوسی.
درم داد و دینار درویش را
پرستنده و مردم خویش را.
فردوسی.
سه یک زان نخستین به درویش داد
پرستندگان را درم بیش داد.
فردوسی.
درم بخش هرماه درویش را
مده چیز مرد بداندیش را.
فردوسی.
چه درویش باشی چه مرد درم
چه افزون بود زندگانی چه کم.
فردوسی.
وی را گفت: از چه می نالی ؟ گفت مرد درویشم و بنی خرما دارم... پیلبانان همه خرمای من رایگان می برند. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 458). مثال داد تا هزار هزار درم ازخزانه اطلاق کردند درویشان و مستحقان... را. (تاریخ بیهقی ص 273).
گر از کوه داریم زر بیش ما
توانگر خدای است و درویش ما.
اسدی.
چوتدبیر درویش کم بوده بخت.
کز اندیشه خود را دهد تاج و تخت.
اسدی.
نه آن ماند خواهد که با زور و گنج
نه آن کس که درویش با درد و رنج.
اسدی.
درویش کند براه ترتیب
نزدیکی تو بسوی داور.
ناصرخسرو.
درویش رفت و مفلس جمشید از جهان
درویش رفت خواهی اگر نامور جمی.
ناصرخسرو.
بماند تشنه و درویش و بیمار آنکه نلفنجد
در این ایام الفغدن شراب و مال و درمانها.
ناصرخسرو.
این مردم [مردم فلج] عظیم درویش و بدبخت باشند و با همه درویشی همه روزه جنگ و عداوت و خون کنند. (سفرنامه ٔ ناصرخسروچ دبیرسیاقی ص 155). بحکم آنکه مردم جهان بیشترین درویش بودند و ناداشت... او را تبع بسیار جمع شد. (فارسنامه ٔ ابن البلخی ص 84). اگر مواضع حقوق به امساک نامرعی دارد [شخص] به منزلت درویش باشد. (کلیله و دمنه). گفت هرکه را خلافت خدای تعالی در روی زمین سیرنکند از قبض صنایع یتیمان و درویشان هم سیر نشود. (کلیله و دمنه).
درویش نیم اگر چه خود می کوشم
دیوانه نیم اگر چه کم شدهوشم.
(از مقدمه ٔ محمدبن علی الرق بر حدیقه ٔ سنائی).
ای توانگر ز تو بسیط زمین
وز نظیر تو آسمان درویش.
انوری.
اما چنانچه درویش گنج یافته که ازدهشت شادمانی در اضطراب حیرت افتد در اندیشه که آن گنج بدو نگذارند و از آن لذت یافته بازماند. (منشآت خاقانی چ دانشگاه ص 164). چون عوانان بد که کعبتین بی نقش بوند مال درویشان بستانند. (منشآت خاقانی ص 295).
کس از دریای فضلش نیست محروم
ز درویش خزر تا منعم روم.
نظامی.
گنج نشین مار که درویش نیست
از سر تا دم مکری بیش نیست.
نظامی.
خیزو کبابی به دل خویش ده
مغز تو خور پوست به درویش ده.
نظامی.
صوفیان درویش بودند و فقیر
کاد فقرأن یکن کفراً یبیر.
مولوی.
جمله قرآن هست در قطع سبب
عز درویش و هلاک بولهب.
مولوی.
گرچه درویشم بحمداﷲ مخنث نیستم
شیر اگر مفلوج گردد همچنان از سگ به است.
سعدی.
پادشه پاسبان درویش است
گرچه نعمت به فر دولت اوست.
سعدی.
گر کسی خاک مرده باز کند
نشناسد توانگر از درویش.
سعدی.
مرا بوسه گفتم به تصحیف ده
که درویش را توشه از بوسه به.
سعدی.
درویش و گدا بنده ٔ این خاک درند
آنانکه غنی ترند محتاج ترند.
سعدی.
آتش از خانه ٔ همسایه ٔ درویش مخواه
کآنچه از روزن او می گذرد دود دل است.
سعدی.
شب هر توانگر به سرائی همی رود
درویش هرکجا که شب آید سرای اوست.
سعدی.
گفت هرچه درویشانند مرایشان را وامی بده و آنان که توانگرانند از ایشان چیزی بخواه. (گلستان سعدی). ظالمی را حکایت کنند که هیزم درویشان خریدی بحیف و توانگران را دادی بطرح. (گلستان سعدی).
به چه عضو تو زنم بوسه نداند چه کند
بر سرسفره ٔ سلطان چو نشیند درویش.
سعدی (از یادداشت مرحوم دهخدا).
در ظاهر اگر برت نمایم درویش
زینم چه زنی به طعنه هردم صد نیش.
ابومسلم.
رفت وبنهاد شاهرا در پیش
گفت بستان ز شاه ای درویش.
مکتبی.
بنو الغبراء؛ درویشان. (منتهی الارب)، درویشان که راههای مجهول نیک می دانند. (دهار). ذؤبان العرب، دزدان عرب ودرویشان آنها. (منتهی الارب). طِمل، طِملال، درویش برهنه، و درویش بدخوی، و درویش تنگ زندگانی، و درویش تنگ زیست، و درویش چرکن، و درویش زشت حال. (از منتهی الارب). طِملول و طِملیل، درویش سخت عیش. (منتهی الارب).
- امثال:
آنرا که جای نیست همه شهر جای اوست
درویش هرکجا که شب آمد سرای اوست.
سعدی.
از بزرگان شنیده ام بسیار
صبر درویش به که بذل غنی.
سعدی.
از درویشان برگ سبزی از رندان قاب گرگی. (امثال و حکم).
اول خویش بعد درویش. (امثال و حکم).
به درویش گفتند کوچ تخته پوست بر دوش افکند. (امثال و حکم).
درویش در کاروان ایمن است. (امثال و حکم).
درویش مومیائی هی می گوئی و نمیائی. (امثال و حکم).
ده درویش در گلیمی بخسبند و دو پادشاه در اقلیمی نگنجند. (گلستان سعدی).
درویش از ده رانده دعوی کدخدائی کند. (امثال و حکم).
- خان درویش، خان حقیر، خانه ٔ محقر:
درین خان درویش بد میزبان
زنی بینوا شوی پالیزبان.
فردوسی.
- درویش بود، درویشی. درویش شدن. (یادداشت مرحوم دهخدا). درویش بودن:
شهی کو بترسد ز دوریش بود
به شهنامه او را نشاید ستود.
فردوسی.
|| در مثال ذیل «ناحیت درویش » ظاهراً ناحیه ٔ لم یزرع و دور از آبادی معنی میدهد مگر آنکه به اعتبار سکنه ٔ آن به همان معنی فقیر و نادار بکار رفته باشد: اندر تبت ناحیه ای از این [از رانک نک] درویش تر نیست. (حدود العالم). || زاهد. تارک دنیا. گوشه نشین. قلندر. صوفی. (از ناظم الاطباء). آنکه بی اعتنا به رسوم و تجملها و مال و نظایر آن باشد. بی اعتنا به دنیا و مال و قواعد و قوانین بشری، شبیه به فیلوزف فرنگیان. (یادداشت مرحوم دهخدا). فضلا و بزرگان با اخلاق. (لغت محلی شوشتر - نسخه ٔ خطی). فقیر صوفی که غالباً از متعلقات دنیوی به اندک مایه قناعت می کند یا لامحاله از قید تعلقات کناره می جوید و حتی گاه از باب تحقیر و تهذیب نفس و نه به داعیه ٔ حرص مال یا عدم توکل، و آن هم برای رفع ضرورت، به دریوزگی و سؤال نیز تن در میدهد.
اصل لفظدرویش نیز بموجب بعضی قرائن ظاهراً با لفظ دریوزه مربوط است. اخوان طریقت و سالکان طریق و تمام اعضای سلاسل صوفیه نیز عموماً بنام درویش خوانده میشوند و نیز این لفظ در اول نام بعضی از مشاهیر صوفیه بمنزله ٔ یک عنوان استعمال می شده است (مثل درویش کمال، درویش ناصر و غیره) بهرحال استعمال این لفظ در حق صوفیه مخصوصاً از جهت اهمیتی است که این فرقه برای فقر قائل بوده اند. گذشته از این در مقام اطلاق نیز این لفظ در ادب فقیر و سائل تداول دارد. لفظ درویش در این معنی سابقه ٔ دراز دارد و در آثار خواجه عبداﷲ انصاری و سایر قدمای صوفیه مکرر آمده است، در قصه های عامیانه درویش غالباً فرستاده ٔ غیبی، مظهر رحمت الهی و در بعضی موارد واقف به رموز سحر و جادو شناخته میشود. (از دائرهالمعارف فارسی): درویشی را شاگردی بودبرای او درویزه می کرد روزی از حاصل درویزه او را طعامی آورد و آن درویش بخورد شب محتلم شد. پرسید که این طعام را از پیش که آوردی گفت دختری شاهد به من داد. گفت والﷲ من بیست سال است که محتلم نشده ام، این اثر لقمه ٔ او بود و همچنین درویش را احتراز می باید کردن و لقمه ٔ هرکسی را نباید خوردن که درویش لطیف است در او اثر می کند چیزها و بر او ظاهر می شود. (فیه مافیه چ فروزانفرص 121). درویشی در مناجات می گفت یا رب بر بدان رحمت کن. (گلستان سعدی). به یمن قدم درویشان و صدق نفس ایشان. (گلستان). طایفه ٔ درویشان از جور فاقه بجان آمده بودند و از درویشی به فغان، آهنگ دعوت او کردند. (گلستان).
خلاف راستی باشد خلاف رای درویشان
بنه گر همّتی داری سری در پای درویشان.
سعدی.
دگر ز منزل جانان سفر مکن درویش
که سیر معنوی و کنج خانقاهت بس.
حافظ.
درویشم و گدا و برابر نمی کنم
پشمین کلاه خویش به صد تاج خسروی.
حافظ (امثال و حکم).
محنت از حرص خیزد ای درویش
هر کرا حرص بیش محنت بیش.
مکتبی.
شغل مشارالیه [خلیفهالخلفاء] آن است که به دستور زمان شیخ صفی الدین اسحاق در شبهای جمعه درویشان و صوفیان را در توحید خانه جمع و به ذکر کلمه ٔ طیبه ٔ لا اله الا اﷲ بطریق ذکر جلی اشتغال و در شب جمعه نان و حلوا و طعام و در سایر اوقات نان و طعام مقرری درویشان را صرف می نماید. (تذکره الملوک چ دبیرسیاقی ص 18). تعیین ریش سفیدان درویشان و اهل معارک و امثال اینها با مشارالیه [نقیب] است. (تذکرهالملوک ص 50).
- امثال:
اگر از خرقه کس درویش بودی
رئیس خرقه پوشان میش بودی.
؟ (امثال و حکم).
- درویش چرخی، صوفیی که رقص چرخ کند. درویشی که در رقص و سماع به گرد خویش می چرخد:
اگر مرد خدا درویش چرخی است
بلاشک آسیا معروف کرخی است.
(از یادداشت مرحوم دهخدا).
و رجوع به چرخی در ردیف خود شود.
- درویش سلطان دل، اشاره به سرور کاینات است که پیغمبر ماصلوات اﷲ علیه و آله و سلّم باشد. (برهان) (از آنندراج).
- درویش صفت،که چون درویشان باشد. دارای صفت درویشان. درویش حال.درویش سیرت. چون درویشان:
حاجت به کلاه بَرَکی داشتنت نیست
درویش صفت باش و کلاه تتری دار.
سعدی (گلستان).
- درویش مسلک، که راه و روش درویشان پیشه کند.
- درویش مشرب، که مشرب درویشان داشته باشد. که خوی درویشان برگزیند.
- درویش وار، چون درویشان:
پادشاهان را ثنا گویند و مدح
من دعایی می کنم درویش وار.
سعدی.
|| سخنور و هنگامه گیر.
- امثال:
به درویش گفتند بساط برچین دست بر دهان گذاشت. (امثال و حکم).
درویش را گفتند در دکانت را ببند، دو لب برهم گذارد. (فرهنگ عوام).

درویش. [دَرْ] (اِخ) تیره ای از طایفه ٔ بابا احمدی هفت لنگ. (از جغرافیای سیاسی کیهان ص 73).

درویش. [دَرْ] (اِخ) لقب رکن الدین حاکم سبزوار بود که به سال 778 هَ. ق. به فارس رفت و از شاه شجاع کمک خواست. رجوع به رکن الدین (درویش...) در ردیف خود و حبیب السیر چ طهران ج 2 ص 116 و تاریخ عصر حافظ ج 1 ص 247 شود.

درویش. [دَرْ] (اِخ) ابن محمدبن احمد طالوی، مکنی به ابوالمعالی. ادیب قرن دهم هجری است. رجوع به طالوی در ردیف خود شود.

درویش. [دَرْ] (اِخ) شاخه ای از تیره ٔ عبدالوند هیهاوند از طایفه ٔ چهار لنگ بختیاری. (از جغرافیای سیاسی کیهان ص 76).

هوشنگ. [ش َ] (اِ) به معنی امر اول باشد و هوش و آگاهی و عقل و خرد را نیز گویند. (برهان).

هوشنگ. [ش َ] (اِخ) آلب خان بن دلاور، دومین از غوریان مالوه ٔ هند از 808 تا 838 هَ. ق. (ترجمه ٔ طبقات سلاطین اسلام).

هوشنگ. [ش َ] (اِخ) دومین پادشاه پیشدادی پسر سیامک بن کیومرز بوده و بعضی نسبت او را چنین تحقیق کرده اند: هوشنگ بن فردادبن سیامک بن میشی بن کیومرز. وی بعد از کیومرز پادشاه شد و از دیماوند که مکان کیومرز بود به پارس رفته در استخر آرامگاه گزید. بنابراین آن زمین را بوم شاه نام نهادند. او پادشاهی دانا و بینا و یزدان ستای و عادل بوده و او را پارسیان پیغمبر بزرگ شمارند و گویند بر وی کتاب آسمانی نازل شده و آن مشتمل بر سی وهشت آیه بوده و ساسان پنجم بعد از او آن را ترجمه کرده و داخل کتب پیغمبران بعد از مه آباد و دساتیر اینک حاضر است و مجمع آن نامها است. و گویند فارس نام پسری داشته که زبان فارسی ملک فارس منسوب بدو است. تصرفات و اختراعات بسیار از او نوشته اند و کلمات حکمت از او نقل کرده اند و شهر سوس و کوفه را از بناهای او دانسته اند. ازهنگام وفات کیومرز تا هوشنگ دویست وبیست وسه سال فاصله بوده و پانصد سال او عمر نموده و کتاب جاودان خرد از تألیفات او است که در حکمت عملی نگاشته. گنجوربن اسفندیار که از سلاطین عجم است آن را از فارسی قدیم به زبان متداول ترجمه نموده، حسن بن سهل برادر فضل ذوالریاستین وزیر مأمون عباسی آن را به زبان عرب نقل نموده و استاد ابوعلی مسکویه به الحاق حکمت های فرس وهند و روم و عرب آن را انجام داد. و آن کتاب را هوشنگ شاه برای پند و اندرز پسر خود و ملوک آینده مرقوم نموده بود و در بعضی تواریخ برخی از آن ثبت است. کتب هوشنگ متعدد بوده است. در زمان خلافت عمربن خطاب به حکم او کتب ایران همه سوختند و از کتاب وی چند ورق به دست شهاب الدین مقتول افتاده بود و بدان عمل مینمود. چون بر انوشیروان عادل معلوم شد که عرب بر عجم غلبه خواهند جست، جاویدان خرد را در جوف شکم آهویی زرین نهاده در ایوان خود مدفون نموده بود و در زمان مأمون ذوبان نام هندی آن را برآورده نزد مأمون برده بعضی را به عربی ترجمه کردند و تتمه را که چهارصد ورق بود به هند برده قدردانان ضبط و ترجمه کردند و به دیگران نشر نمودند. مدت پادشاهی او را چهل سال گفته اند. (انجمن آرا). در داستان ملی ما هوشنگ دومین پادشاه ایران است که پس از کیومرث به پادشاهی هفت کشور نشست. پدرش سیامک در جنگ با دیوان کشته شد و هوشنگ انتقام پدر را از دیوان گرفت و آنگاه که کیومرث رخت از جهان بربست او بجای نیا به فرمانروایی نشست و چهل سال سلطنت راند و آهن و آتش را کشف کرد و جشن سده را آئین نهاد و آب از دریاها برآورد و در جویها روان ساخت و کشاورزی و به دست آوردن پوشیدنیها را از پوست حیوانات به مردم آموخت، اما در اوستا هوشنگ پهلوان بزرگ ومرد پارسای مقدسی است که نامش هئوشینگهه و نزدیک به تمام موارد ملقب به پَرَذات َ است. این کلمه ممکن است به نخستین قانون گزار یا نخستین مخلوق تعبیر شود و همین لفظ است که در پهلوی به پَشدات و در زبان دری به پیشداد مبدل شد. عنوان پیشداد در اوستا تنها خاص هوشنگ است، ولی در مآخذ پهلوی و اسلامی بر دسته ای از شاهان [از هوشنگ تا کیقباد] اطلاق میشود و یقیناً این نام را از همین لقب هوشنگ که مؤسس سلسله ٔ پیشدادی تصور میشد گرفته اند. در اوستا نام هوشنگ چندین بار آمده است و در همه ٔ آنها نام هوشنگ در مقدمه ٔ نام شاهان و پهلوانان ذکر شده مگر در فروردین یشت [یشت 13] که در مقدمه ٔ نام پهلوانان و شاهان نام ییمه آمده و پس از آنکه از آخرین شاه یعنی کوی هوسروه (کیخسرو) یاد شد نام عده ای از پهلوانان آمده است که هوشنگ هم جزو آنان است و از این طریق باید گفت فروردین یشت وقتی نگاشته شده که هنوز نام پهلوانان و شاهان قدیم در موارد معین بعدی ثبت نشده و سلسله ٔ شاهان و پهلوانان کاملاً مرتب نگردیده بود و ازاین روی سلسله ٔ شاهان فروردین یشت اصیل تر و قدیم تر از یشت های دیگر است، یعنی این یشت خاصه قسمتهای مربوط به شاهان و پهلوانان متعلق به ازمنه ٔ بسیار قدیم و دوره ٔ نزدیک به تدوین گاتاها است. در جزو نسکهای اوستای عهد ساسانی نسکی به نام چهرداد بود که حکم تاریخ داستانی ایران قدیم را داشت و خلاصه ٔ آن در دینکرد [کتاب 8 فصل 13] نقل شد.در چهرداد نسک نسب نامه ٔ هوشنگ فرقی با بندهشن داشت، چه بنابر آنچه در چهرداد نسک آمده بود هوشنگ نواده ٔگیومرد و از فرزندان سه گانه ٔ مشیگ بود و از دو فرزند دیگر یکی ویگرد و دیگری تاز نام داشت، اما در بندهشن میان هوشنگ و گیومرد سه نسل فاصله است و به هرحال در کتاب هشتم دینکرد چنین آمده است که رسم زراعت و دهانکانیه [یا دهکانیه = دهقانی = اصل مالکیت] را وی گرد پیشداد پدید آورد و دهیوپتیه (دهوفذیه) یعنی اصل حکومت و سلطنت را که مراد از آن حمایت و هدایت و نگاهبانی خلق است، هوشنگ پیشداد ایجاد کرد. آنچه از اوستا راجع به هوشنگ نقل شد قدیمترین احادیثی است که در این باب میان قوم ایرانی وجود داشته و تا این روزگار برجای مانده است. بر روی هم و تا آنجا که از این روایات مستفاد میشود هوشنگ پیشداد را باید چنین تعریف کرد: هئوشینگهه پرذات نخستین کسی است که به خواست اهورمزدا و امشاسپندان ویزتان بر پهنای هفت کشور سلطنت یافت و نه تنها فرمانروای آدمیان بود بلکه بر دیوان و جادوان و بدکیشان و کاویان و کرپانان هم فرمانروایی مینمود. دیوان را منکوب و مقهور کرد و کارشان را به جایی رسانید که از ترس او به تاریکیها پناه بردند. این پادشاه دو بهره از دیوان مازندرانی و بدکیشان وَرِن را بکشت و برای خداوند فرشتگان بر قله ٔ کوه مقدس هرا قربانیها کرد. هوشنگ تقریباً در همه ٔ داستانهای قدیم ایرانی جز بعض معدود نخستین شاه هفت کشور شمرده شده است، ولی بنابر بعض مآخذ اسلامی در ایران قدیم برخی چنین می پنداشتند که تَخم َاُروپ َ (تهمورث) نخستین شاه جهان و پدیدآرنده ٔ شاهی بود و باید گفت که این سخنان و روایات لاشک اصلی قدیمتر داشته و از منابعی کهن در این آثار راه جسته بود. ریشه ٔ اوستائی نام هوشنگ [هئوشینگهه] کاملاً روشن نیست:
چهل سال با شادی و کام ساز
به داد و دهش بود آن سرفراز
زمانه ندادش هم آخر درنگ
شده شاه هوشنگ با هوش و هنگ.
فردوسی.
گرانمایه را نام هوشنگ بود
تو گفتی همه هوش و فرهنگ بود.
فردوسی.
برای تفصیل مطلب رجوع به حماسه سرائی در ایران تألیف ذبیح اﷲ صفا ص 384 به بعد شود.

دیدن درویش در خواب بد نیست چون درویش در دنیای بیداری ما آدم بدی نیست البته اگر واقعا درویش باشد. معبران قدیمی نوشته اند دیدن درویش در خواب صلاح دین و عاقبت به خیری است. این واقعا درست است زیرا درویش سمبل اخلاق خوب و مناعت طبع و بی نیازی است. در خواب نیز همین می تواند باشد. چنانچه در خواب ببینید که با درویشی رو به رو شده اید و صحبت می کنید راه صلاح و نیکی را بر می گزینید و اگر چه ذاتا انسان خوبی نباشید خواب شما می گوید خوب و صالح می شوید و در آینده مواردی پیش می آید که با بلند همتی و مناعت طبع به امور خویش سر و سامان می بخشید. اگر در خواب دیدید که چیزی به درویش می دهید پولی از راه درست به دست شما می رسد و چنانچه دیدید از درویش چیزی گرفتید پولی در طریق خیر مصرف می کنید. اگر در خواب دیدید که درویش شده و لباس درویشی پوشیده اید، مال دار می شوید و اگر دیدید درویشی مهمان شده و به خانه شما آمده خیر و برکت می یابید. -

1269