معنی قوی بنیه
لغت نامه دهخدا
خوش بنیه. [خوَش ْ / خُش ْ ب ُن ْ ی َ / ی ِ] (ص مرکب) مقابل کم بنیه. قوی. آنکه مزاج سالم دارد. آنکه قدرت جسمی کافی دارد. قوی بنیه. با بنیه ٔ خوب. سالم با بهره از قدرت و نظم دستگاه جسمانی خوب.
عربی به فارسی
قادرمطلق , توانا برهمه چیز , قدیر , خدا , گوشت الو , چاق , فربه , نیرومند , مقتدر , قوی , پر زور , محکم , سخت , ستبر , تنومند , قوی هیکل , خوش بنیه , درشت
گویش مازندرانی
حصیرچه ی زیردیگ – زیردیگی
فرهنگ فارسی آزاد
بِنیَه، شکل بنا و ساختمان، صیغه کلمه، شکل جسم، فطرت و ریشه (جمع: بِنیٌ)
فرهنگ معین
توان، توانایی، ساخت، نهاد، آفرینش. [خوانش: (بُ یِّ) [ع.] (اِ.)]
فرهنگ واژههای فارسی سره
شالوده
معادل ابجد
183