معنی قیافه

قیافه. [ف َ] (ع اِمص) قیافه. تتبعاثر. (اقرب الموارد). پی جویی. رجوع به قیافه شناسی شود. || (اِ) مجموعه ٔ اندام و هیکل شخص. || چهره. سیما. صورت. (فرهنگ فارسی معین).
- بدقیافه، بدگل. بدصورت. زشت.
- خوش قیافه، خوشگل. خوش صورت. قشنگ. خوش هیأت. خوش هیکل.
|| حالت چهره که تحت تأثیر عوامل خارجی و انفعالات روحی و وضع مزاجی است: از قیافه اش پیدا بود آدم بدی است، اما مؤدب حرف میزد. (فرهنگ فارسی معین از چشمهایش بزرگ علوی ص 176). رجوع به قیافه شناسی شود.

(اِمص.) اثرشناسی، (اِ.) شکل، صورت، اندام شخص. [خوانش: (فِ) [ع. قیافه]]

صورت، هیکل، و اندام شخص،

شکل، ریخت

ریخت

شمایل

چهره، ریخت، رخسار

چهره

چهره، رخ، رخسار، رو، سیما، صورت، لقا، وجنه، هیئت، ژست

Countenance, Expression, Face, Figure, Front, Lineament, Look, Mien, Person, Physiognomy, Semblance, Visage

fizyonomi

بادره، بصر، خزره، مظهر، نظره، هیئه

مجموعه اندام و هیکل شخص، چهره، سیما

Aussehen, Blick (m), Blicken, Gucken, Schauen, Sehen

196