معنی لالکا

لالکا. [ل َ] (اِ) لالک. کفش. پای افزار. لالکه. (معجم الادباء ج 3 ص 196). لَلکا. معرب آن لالجه است. (معجم الادباء ج 1 ص 234):
و آن را که بر آخور ده اسب تازیست
در پای برادرش لالکا نیست.
ناصرخسرو.
آخر ارچه عقل ما گم شد ولی از روی حس
سر ز لالک باز میدانیم و پای از لالکا.
سنائی.
بِل تا کف پای تو ببوسیم
پندار که مهر لالکائیم.
سنائی.
مگر آن روستائی بود دلتنگ
به شهر آمد همی زد مطربی چنگ
خوش آمد چونکه مطرب چنگ بنواخت
ز نغزی لالکا بر مطرب انداخت
سر مطرب شکست او چنگ بفکند
بروت روستائی پاک برکند.
عطار (اسرارنامه).
چو بیرون خرگه نهی لالکا
لهم باشد آن لالکا، لالکا.
(از صحاح الفرس).
|| لاله ٔ گوش. رجوع به لاله ٔ گوش شود. || تاج خروس. لالک:
تبر از بس که زد به دشمن کوس
سرخ شد همچو لالکای خروس.
رودکی.
|| مطلق تاج. (آنندراج).

کفش، پای افزار، لاله گوش، تاج، تاج خ روس. [خوانش: (لَ) [ع. لالک] (اِمر.)]

کفش، پاافزار: وآن را که بر آخور ده اسب تازی‌ست / در پای برادرش لالکا نیست (ناصرخسرو: ۱۱۵)،
کفشی که مردم روستایی به پا کنند،
(زیست‌شناسی) تاج ‌خروس،

پای افزار

لاله گوش

Footwear

(اسم) پای افزار کفش: بل تاکف پای تو ببوسم انگار که مهر لالکاییم. (سنائی. مد. 191)، لاله گوش، تاج خروس لالک. یا لالکای خروس: تبر از بس که زد بدشمن کوس سرخ شد همچو لالکای خروس. (رودکی لغ. ) -4 تاج اکلیل.

82